Det er ikkje alle forunnt å få bu på guterommet til evig tid – det kan eg love dykk.

Då eg for nokre år sidan flytta til utlandet for å studere, kom det meg for øyre at eg måtte melde flytting til Skatteetaten. Den tabben skulle eg aldri ha gjort. For er ein først inne i systemet, kjem ein aldri ut att. Eller: Er ein først ute av landet, kjem ein aldri inn att.

Kort tid etter utvandringa fekk eg melding om at fastlege heime i Noreg kunne eg no berre gløyme. At eg er veldig allergisk mot nøtter (sjå førre petit) og kunne ha nytte av å snakke med den vande legen min i ny og ne, brydde ikkje Helfo seg stort om.

Lånekassa spurde kvifor i alle dagar eg hadde meldt flytting: Som eksilstudent kan du sjølvsagt stå folkeregistrert i barndomsheimen. Kor skal du elles få post?

Men Skatteetaten kunne forsikre meg:

– Det finst ikkje eigne reglar for studentar, må du vel skjøne.

Nei, vi er jo alle like for lova. Om ein ikkje er stortingsrepresentant, då.

Sist sommar kom så dagen eg skulle flytte heim att. Det måtte vel vere like enkelt som å flytte ut? Så eg logga meg inn på nettet og tasta inn dei rette opplysningane. På skjermen dukka følgjande melding opp: Oppmøte med gyldig identifikasjon på næraste skattekontor. Time fekk eg i oktober.

Som den einaste møtte eg opp på det gråaste kontoret eg nokon gong har sett. Sakshandsamaren måtte slå opp i handboka for kvart eit spørsmål eg hadde.

Flytte heim? Då må du prove at du bur der. Men eg har jo ikkje leigekontrakt hjå foreldra mine? Då må du sørgje for eit handskrive brev med informasjon om kor lenge du har tenkt å bu heime. Postadresse? Oslo, sjølvsagt!

Eg hadde ikkje akkurat venta blomar og sjampanje på grensa. Men i staden fekk eg ein lapp med eit uendeleg langt saksnummer. Handsamingstid: opp mot 52 veker.

No skjønar eg kvifor Kjell-Ingolf og co. aldri melde flytting. Trøbbel med Skatteetaten får ein likevel. Eg skal aldri flytte heimanfrå att.

Fossekallen