Det er min tur. Presten ser på meg og vinkar meg fram med mikrofonen. Det er overhøyring, spørjesøndag. Eg er 14 år og komande konfirmant.

– Kan du sitere fadervår for meg? spør han.

Eg trekkjer pusten, siktar meg inn mot mikrofonen og byrjar å snakke. Fort.

– Forriketerdittogmaktaogæraiallæveamen, avsluttar eg.

Eg registrerer ordflaumen i høgtalarekkoet, og prøver å halde på det eg har att av oksygen. Det skal litt til å kome seg gjennom heile fadervår på eitt einaste andedrag.

Presten ser på meg, antakeleg forundra over at eg alt er ferdig, og gjev meg signal om å gå og setje meg att. Etter gudstenesta spør eg veninna om ho trur det gjekk bra.

– Ja då, men det gjekk kanskje litt fort, seier ho.

Det er no 500 år sidan Luthers opprør mot avlatsbreva og den katolske kyrkja, og det er islam, ikkje katolisismen, som vekkjer harme og splitting hos folk i dag. Medan berre 55 prosent av norske born vert døypte, melder SSB, går 10 prosent av nordmenn til gudsteneste eller anna kristeleg møte ein gong i månaden eller oftare.

Konfirmasjonen er ikkje lenger tvungen, og såleis er trua meir open og inkluderande enn før. Men konfirmasjonen er meir eit oppvekstritual og ein gåvefest enn ei faktisk stadfesting av tru. Norske kristne er altså ikkje dei siste protestantane. Men dei er dei siste protestantane som ikkje trur på aktiv handling som ein veg til frelse.

Seks år etter spørjesøndagen er det vår i 2012. Eg sit bakarst i kyrkja i heimkommunen og ventar på signal. Då preludiet ljomar i veggane, stiller eg meg i lag med systrer og brør i gangen utanfor kyrkjerommet. Tanteungen min skal døypast. «Som fadder lovar du å oppsede barnet i den kristne tradisjon og tru», står det i heftet eg blar i. Eg er vaksnare enn då eg hadde konfirmasjonskappa over skuldrene, og har eit dilemma: Eg er ikkje religiøs. Betyr det verkeleg noko lenger at eg er døypt og konfirmert? Det neste eg registrerer, er at presten som i si tid konfirmerte meg, uttalar namnet på ungen feil. Og så ber det opp kyrkjegolvet.