JavaScript is disabled in your web browser or browser is too old to support JavaScript. Today almost all web pages contain JavaScript, a scripting programming language that runs on visitor's web browser. It makes web pages functional for specific purposes and if disabled for some reason, the content or the functionality of the web page can be limited or unavailable.

Takk for at du vil dele artikkelen

Den du deler artikkelen med, kan lese og eventuelt lytte til heile artikkelen.
Det gjer vi for at fleire skal oppdage DAG OG TID.

Namnet ditt vert synleg for alle du deler artikkelen med.

EnergiSamfunn

– Ikkje så dyrt som somme vil ha det til

Det er mangel på politisk vilje som har halde att fusjonsteknologien, meiner fysikkprofessor Odd Erik Garcia.

Kvar veke les vi inn utvalde artiklar, som abonnentane våre kan lytte til.
Lytt til artikkelen
2449
20201211
2449
20201211

peranders@dagogtid.no

– Den største utfordringa med fusjonsenergi er å handtere varmen. Når det er over 100 millionar gradar inne i reaktoren, kan det få veggene til å smuldre eller smelte, seier Odd Erik Garcia.

Han er professor ved Institutt for fysikk og teknologi ved Universitetet i Tromsø, og ein av dei få som arbeider med fusjonsenergi i Noreg.

– Til no har det berre vore snakk om å halde fusjonen gåande i nokre sekund. Å varme opp gassen inni er ikkje noko problem. Men om framtidas reaktorar skal gå døgnet rundt, er det ei utfordring å halde varmen vekk frå veggene.

Det er fleire ting som gjer at interessa for fusjonsenergi har auka dei siste åra, meiner Garcia.

– Ein ting er klimaendringane, der har alvoret gått opp for dei fleste. Så er det store anlegget til ITER i Frankrike undervegs, men det har vore kjent lenge. Og det har kome ny teknologi som gjer det mogleg å lage sterkare magnetfelt enn før, og det gjer at ein kan klare seg med mindre reaktorar og byggje dei mykje raskare og billegare. Det står att å vise at dette fungerer i praksis, men det er ei rekkje selskap og forskingsinstitutt som arbeider med dette rundt i verda. Eg har tru på at ein kan få fusjonsreaktorar som leverer straum kring midten av dette hundreåret.

– Fusjonskraftverka har vore 30 år unna veldig lenge. Slik sett er alt som før?

– Ja, det er ein litt sliten spøk, det der. Men fysikarane har hatt designet klart lenge. Det er mangelen på politisk vilje som har halde att utviklinga. Og når ein har eit så stort prosjekt som ITER-reaktoren, med så mange deltakarar, går ting sakte. Men eigentleg er det ikkje så dyrt som somme vil ha det til. Kostnadene med ITER er berre ein brøkdel av budsjettet til Nasa. Eg synest det er litt merkeleg at det ikkje har blitt lagt meir pengar på bordet til forsking på fusjon, seier Garcia.

Han synest det er synd at Noreg ikkje er med på ITER-prosjektet, og har ikkje noko godt svar på kvifor.

– Noreg har halde seg utanfor Euratom, som er atomenergifellesskapen til EU og koordinerer europeisk atomforsking. Eg går ut frå at det var fordi Euratom både arbeider med fisjons- og fusjonskraft. Men når Noreg har blitt så rikt gjennom sal av fossilt brensel, ville det vere naturleg at vi bidrog meir til å utvikle utsleppsfri teknologi.

Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.


Eller kjøp eit anna abonnement

peranders@dagogtid.no

– Den største utfordringa med fusjonsenergi er å handtere varmen. Når det er over 100 millionar gradar inne i reaktoren, kan det få veggene til å smuldre eller smelte, seier Odd Erik Garcia.

Han er professor ved Institutt for fysikk og teknologi ved Universitetet i Tromsø, og ein av dei få som arbeider med fusjonsenergi i Noreg.

– Til no har det berre vore snakk om å halde fusjonen gåande i nokre sekund. Å varme opp gassen inni er ikkje noko problem. Men om framtidas reaktorar skal gå døgnet rundt, er det ei utfordring å halde varmen vekk frå veggene.

Det er fleire ting som gjer at interessa for fusjonsenergi har auka dei siste åra, meiner Garcia.

– Ein ting er klimaendringane, der har alvoret gått opp for dei fleste. Så er det store anlegget til ITER i Frankrike undervegs, men det har vore kjent lenge. Og det har kome ny teknologi som gjer det mogleg å lage sterkare magnetfelt enn før, og det gjer at ein kan klare seg med mindre reaktorar og byggje dei mykje raskare og billegare. Det står att å vise at dette fungerer i praksis, men det er ei rekkje selskap og forskingsinstitutt som arbeider med dette rundt i verda. Eg har tru på at ein kan få fusjonsreaktorar som leverer straum kring midten av dette hundreåret.

– Fusjonskraftverka har vore 30 år unna veldig lenge. Slik sett er alt som før?

– Ja, det er ein litt sliten spøk, det der. Men fysikarane har hatt designet klart lenge. Det er mangelen på politisk vilje som har halde att utviklinga. Og når ein har eit så stort prosjekt som ITER-reaktoren, med så mange deltakarar, går ting sakte. Men eigentleg er det ikkje så dyrt som somme vil ha det til. Kostnadene med ITER er berre ein brøkdel av budsjettet til Nasa. Eg synest det er litt merkeleg at det ikkje har blitt lagt meir pengar på bordet til forsking på fusjon, seier Garcia.

Han synest det er synd at Noreg ikkje er med på ITER-prosjektet, og har ikkje noko godt svar på kvifor.

– Noreg har halde seg utanfor Euratom, som er atomenergifellesskapen til EU og koordinerer europeisk atomforsking. Eg går ut frå at det var fordi Euratom både arbeider med fisjons- og fusjonskraft. Men når Noreg har blitt så rikt gjennom sal av fossilt brensel, ville det vere naturleg at vi bidrog meir til å utvikle utsleppsfri teknologi.

Emneknaggar

Fleire artiklar

Ei lauvtynn silisiumskive foredla til mikrobrikker på laboratoriet til Sintef i Forskingsparken i Oslo.

Ei lauvtynn silisiumskive foredla til mikrobrikker på laboratoriet til Sintef i Forskingsparken i Oslo.

Foto: Sindre Deschington

ReportasjeFeature

Mikrobrikkene som formar framtida

Finst det ein snarveg til å forstå stormaktsspelet og teknologien bak dei viktige databrikkene? Ja, ein kan ta turen til Sintefs laboratorium på Blindern i Oslo.

Christiane Jordheim Larsen
Ei lauvtynn silisiumskive foredla til mikrobrikker på laboratoriet til Sintef i Forskingsparken i Oslo.

Ei lauvtynn silisiumskive foredla til mikrobrikker på laboratoriet til Sintef i Forskingsparken i Oslo.

Foto: Sindre Deschington

ReportasjeFeature

Mikrobrikkene som formar framtida

Finst det ein snarveg til å forstå stormaktsspelet og teknologien bak dei viktige databrikkene? Ja, ein kan ta turen til Sintefs laboratorium på Blindern i Oslo.

Christiane Jordheim Larsen
Einar Økland heime i Valevåg.

Einar Økland heime i Valevåg.

Foto: Helge Skodvin

Kultur

Samlaren

Einar Økland vil helst høyra noko han ikkje har høyrt før – og så skriv han ein lyrisk tekst som han ikkje visste at han kunne skriva. Deretter held han fram med å samla.

Jan H. Landro
Einar Økland heime i Valevåg.

Einar Økland heime i Valevåg.

Foto: Helge Skodvin

Kultur

Samlaren

Einar Økland vil helst høyra noko han ikkje har høyrt før – og så skriv han ein lyrisk tekst som han ikkje visste at han kunne skriva. Deretter held han fram med å samla.

Jan H. Landro

les DAG OG TID.
Vil du òg prøve?

Her kan du prøve vekeavisa DAG OG TID gratis i tre veker.
Prøveperioden stoppar av seg sjølv.

Komplett

Papiravisa
Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis

Digital

Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis

Komplett

Papiravisa
Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis

Digital

Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis