– God morgon, Trine! Knapt ei arbeidsveke etter regjeringsavtalen er du vel enno glad, får ein tru?

– God morgon, du! Eg skal ikkje klage denne veka, nei.

Vi står ved havet på Tronvikstranda. Det bles, og sanden er hard. Havet mørkt og gruvlande.

– Lytt nøye til det makta teier om, sa Arnljot Eggen ein gong, seier eg.

– Er det difor Venstre, no som de er i regjering, ikkje snakkar om Sylvi Listhaug lenger? Sett bort frå Hege Soubeyrat Gjerdrum, sjølvsagt.

– Så enkelt er det ikkje. Vi er eit lite parti som nok tek stort ansvar, seier Trine.

– Ja? Eg reknar med at du har lese Beatles av Lars Saabye Christensen?

– Eg kjenner sjølvsagt namnet godt, seier Trine. Kva handlar han om igjen?

– Beatles handlar om fire gutar og oppveksten deira på Oslo vest, seier eg. I ein passasje går dei kvar kveld gatelangs rundt på Frogner og høyrer alle festane som renn ut av vindauga. Festar dei ikkje får vere med på. Etter ein av for mange slike kveldar, seier Gunnar, den eine av dei fire, at han byrjar bli lei. Lei kva då, spør Kim, hovudpersonen i boka. Lei av å vere her ute, ikkje der inne, er svaret. Og om vi tenkjer oss deg som Kim, Ola Elvestuen som Gunnar og eit par andre som er att i partiet, som Seb og Ola, dei to siste i gjengen, så er vel ikkje det nokon dårleg analogi?

– Å? Kva er så analogt med han, då?

– Å ville vere inne heller enn ute.

– Men ein kan ikkje samanlikne ein privatfest med ei regjeringsplattform, seier Trine.

– De vil utvide opningstider for kjøp av alkohol. De vil vere endå meir restriktiv med kven som får kome inn i landet, og legg meir vekt på personleg kjemi enn faktisk politikk. Det høyrest ut som ein privatfest i mine øyre.

– Det seier sitt om øyro dine, seier Trine.

– Kan så vere, men i september i fjor sa du til Studentmediene i Stavanger (Smis.no) at det «at vi vil i regjering med FrP er feil», seier eg.

– Eg sa meir enn det, seier Trine.

– Ja, men her går det vel ikkje på øyro mine? seier eg.

– Det eg sa, er det var feil at me ville, men eg sa ikkje at me ikkje ville, eg sa det var svært lite sannsynleg.

– Aldri sei aldri, med andre ord, seier eg.

– Nei, meir politikk er politikk. Og at det er gjennomslaga som tel.

– Gjennomslag, ja. Lat oss ikkje gå amok med ordet også her. Forresten, har du verkeleg ein pingvin frå havparken i Ålesund?

– Ein utstoppa, ja, ler Trine.

– Og at du kallar han Knut Arild? Men gitt at fuglen er frå Ålesund, hadde vel Sylvi vore eit betre namn.

– Haha. Men kor har du det her frå, spør Trine.

– Universitas, seier eg.

– Studentavisa? Les du ikkje anna, spør Trine. Og snart er du femti år? Bur kan hende i kollektiv? Idealismen tok slutt? Du kunne tenkje deg eit anna liv?

– Eg ser ut på det enno mørke, gruvlande havet. Eg bur ikkje i kollektiv, seier eg lågt, men elles er du nok inne på noko.

Nils-Øivind Haagensen

Nils-Øivind Haagensen er forleggar og forfattar.