Lina til Sør-Korea og Pyeongchang er tynn og ustadig. Stemma til Silje det same. Ho har det ikkje bra i dag, det er lett å skjøna. Vi er begge einige om at Åge Alexandersen skildra vêrforholda under den olympiske slopestylefinalen perfekt heilt tilbake i 1984: «Men når det bles som værst på toppan/ Og når galskapen får rå». Likevel må ein jo spørje, for er det ikkje det eit menneske gjer?

– Korleis går det i Pyeongchang, Silje?

– Eg har hatt det betre, svarar den norske snøbrettkøyraren.

– Ja? Så kva vil du ha for å bli glad?

– Litt vindstille. Eg er ikkje meir kravstor enn som så, seier Silje.

– Ja? Vind er ikkje bra?

– Ikkje alltid, nei.

– Shakespeare skreiv det motsette ein gong for hundrevis av år sidan, seier eg.

– Han skreiv at vinden ikkje var på langt nær så ugrei som utakksemda til mennesket: «Blow, blow, thou winter wind, Thou art not so unkind/ As man’s ingratitude».

– Kallar du meg utakksam, spør Silje, noko strengare i stemma.

– Nei, på ingen måte. Heller at Shakespeare ikkje har stått på ein olympisk startstrek under uforsvarlege vêrforhold. Medan Anne Brönte, held eg fram, skriv om vind frå Nord og at han får tårene fram i henne. Som han gjorde med deg, seier eg.

– Ja, seier Silje litt spørjande.

– Men at desse tårene, trass i alt, er betre enn dei dølle, verkande og tårelause timane, the stupor of despair, som herjar med dei fleste andre av oss.

– Ho skreiv «døll» på den tida?

– Ho skreiv «dull», men det er mykje det same.

– Og poenget ditt?

– At tårene dine, som deltakar, er meir verde enn mine, eg som berre er tilskodar. Eg sit døll, verkande og desperat i stolen min, medan hjartet ditt hamrar idet du set utfor.

– Det var ikkje bare hjartet mitt som hamra, seier Silje. – Beina mine skalv også.

– Ja, seier eg.

– Eg var redd for helsa, heilt enkelt.

– Det skjøner eg godt. Eg kan hugse ein gong eg tok tog gjennom Serbia. Toget gjekk sakte. Straumen kom og gjekk. Utanfor stod åkrar i brann. Rundt meg sat skumle menn og snakka lågt saman på eit språk eg ikkje forstod. Då skalv kroppen min også. Og eg lurte på å gå av.

– Kva gjorde du?

– Eg teksta ein god ven. Han svarte: «Frykta er alle store gleders mor, kjør vidare.» Så gjorde eg det. Ikkje at eg hadde eit val. Litt som deg, tenkjer eg, ein drar vel ikkje til Pyeongchang for å feige ut.

– Nei, seier Silje.

Så snakkar me litt fag. Om skilnaden på slopestyle, halfpipe, big air og boardercross. For sjølv om dei er olympiske greiner, er det ikkje heilt klart for meg kva som er kva.

– Og visste du forresten, seier eg, at berre 7 prosent av sportsutøvarane som blir omtalte i radio, er kvinner?

– Er det sant? seier Silje.

– Heilt sant, seier eg.

– Ein god grunn til alltid sette utfor, legg eg til.

– Ja, seier Silje.

Nils-
Øivind
Haagensen

Nils-Øivind Haagensen er forfattar og forleggjar.