– Du, Wenche?

– Ja, Nils-Øivind.

– Eg pleier jo opne desse intervjua med å spørje den andre kva han eller ho vil ha for å bli glad.

– Mhm.

– Men denne gongen har eg lyst til å begynne med noko som gjer meg glad.

– Kva er det, då, spør Wenche.

– Det er statuen din utanfor Nationaltheatret. Eller, ikkje sjølve statuen, men alle turistane som heile året stiller seg framføre han og tar bilete av kvarandre samtidig som dei poserer som deg. Eg tenkjer meg tusenvis av bilete verda over kor du og menneske av alle slag smiler i lag. Er ikkje det fint?

Wenche smiler: – Jo.

– Eg trur berre Usain Bolt og den posituren hans, eg hugsar ikkje kva dei kalla han lenger, er meir utbreidd enn den til Wenche Foss. Din.

– Eg likar Usain Bolt, seier Wenche.

– Ja, sjølvsagt, seier eg. Han var fabelaktig. Men dumt at det slutta som det gjorde. Med skade og fall.

– Synest du?

– Synest ikkje du?

– Nei. Han heldt på til han ikkje kunne halde på lenger. Kva er vel finare enn det?

Og no smiler eg også: – Ikkje mykje, seier eg.

– Ingenting, korrigerer Wenche.

Så blir vi stille ei lita stund og ser oss ikring i Wenches krins av paradis. Nydeleg her. Eg har sett fram ei kake med hundre lys. Wenche vil ikkje blåse dei ut med éin gong, seier ho. La dei skine litt til.

– Det er ein annan ting med deg som gjer meg glad, seier eg så.

Før eg korrigerer meg: – Eller ikkje glad-glad, men likevel. Og det er ikkje eigentleg deg det handlar om, men Fabian, son din. Eg hugsar han så godt etter terroren 22. juli. Han stod framføre rådhuset i Oslo, eg trur det var der, og sa at han skulle ønskje han kunne stilt seg mellom terroristen og borna på Utøya og seie: Skyt meg i staden. Han hadde levd lenge, sa han, men desse ungane nesten ikkje i det heile. Så rista han på hovudet. Det var så fint, hugsar eg.

Wenche er blank i augo no.

– Eg er ikkje nokon høgremann, seier eg, men der gav han meg trua på at også det partiet har noko for seg.

Wenche ler høgt.

– Så hundre år altså? seier eg.

– Hundre år, seier Wenche. – Kom og gjekk som ein blunk.

– Har du ei nyttårshelsing herifrå til oss der nede?

Wenche tenkjer ein augneblink. Så seier ho: – Veit du kva himmelen er for noko? Det her overraska meg også. Himmelen er fråvær av forskjellar. Men ikkje i politisk utjamningsforstand. Vi blir berre ikkje prega av dei her. Vi veit dei finst, men vi ser dei ikkje på det gamle viset lenger. Vi frydar oss heller. Det er ei sann velsigning. Og eg skulle ønskje fleire mektige menneske kunne ta med seg den tanken inn i det nye.

– Eg òg, seier eg. Wenche trekkjer pusten heilt inn og bles ut 71 av hundre lys.

– Ta resten, du, flirer ho.

Nils-Øivind Haagensen

Nils-Øivind Haagensen er forfattar og forleggjar.