I Budapest treffer ein alle slags folk, ikkje minst når det er VM i friidrett. Først har eg ein god ven som stadig fleire kan namnet på. Det var stort å stå ved oppløpet og sjå Narve (Gilje Nordås) springe inn til bronse på 1500 meter. Den største idrettsmeritten hans hittil. Dagen før åt me nasjonalretten gulasj og prata om springing, quiz, kristen tru og andre fellesnemnarar. Dessutan hadde Narve fått dobbelt opp med landslagsklede, så no spring eg òg med norsk flagg på brystet. Han les Dag og Tid mellom slaga, det var slik me vart kjende.

På hotellet til Narve såg eg ein eldre mann med VM-akkrediteringskort rundt halsen. Eg tok sjansen på at den rustne spansken min ville halde. Cubanaren, som for ordens skuld heitte Fidel, hadde vore med som lækjar i 40 år. Eg foreslo den eine store utøvaren etter den andre – Alberto Juantorena, Javier Sotomayor, Iván Pedroso. Jammen hadde han vore médico for heile hurven! Eg sat der mållaus, kjende Cubas idrettshistorie passere revy.

På det nasjonale friidrettsstadionet kunne ein sitje, men òg rusle rundt og finne ståplassar med betre utsikt. Då gjekk plutseleg Rune Tribune forbi. Han med «vikinghjelm» og trompet som mange har sett i TV-ruta. Hei, Rune!

Etterpå stod eg ved kvinnefinalen i stavsprang då ein kar dulta meg på skuldra. Han hadde sett flagget som stakk opp frå sekken min. Den unge serbaren imponerte på gebrokkent norsk: «Kjenner du Jakob?» Han vona at eg kunne få til eit møte med idolet hans på stadion. Det er vrient å trylle, uansett om medaljøren heiter Karsten (gull), Jakob (gull og sølv) eller Narve (bronse). Til saman utgjer dei den største norske medaljefangsten i eit friidretts-VM nokon gong.

Men Mondotrack (løpebanedekket) fekk eg ikkje røre. Eg sneik meg ned etter konkurranseslutt, men funksjonæren såg bryskt på meg. Han kunne ikkje engelsk, men peikinga og ordvalet var ikkje til å misforstå:

– Finito!

Rusten