Ein dag eg var ute og klipte gras med saks, ein lite effektiv, men desto meir meditativ syssel, stoppa ein fjern slektning bilen sin utanfor.

– Kva er det du puslar med, spurde han, men kom snart inn på det vikarierande motivet med drop in-besøket.

– Eg tenkte på dei rododendronane og buskane på andre sida av vegen, er dei dine?

Då skjønte eg kva han sikta til. For eg har jo sett det, kor store buskane er vortne, både i høgda og breidda.

– Dei er eigentleg besto sine, byrja eg, men høyrde sjølv kor dumt det lét. Eg kan ikkje skulda ei som har vore daud i tretten år, for at buskane ho ein gong planta, har vakse i luftlinja ut i vegen. 

– Hagen skal ikkje veksa meir enn 20 centimeter frå asfaltkanten, sa han og strekte seg etter nokre greiner som ikkje heldt seg til reglane.

Eg var kjapp med å leggja frå meg saksa, henta saga og kjenslelaust kutta greinene ned. For alt i verda, iallfall alt i hagen, vil eg ikkje vera i vegen for andre.

Det er i slike stunder eg fantaserer om tenestefolk.

Av alle tenestefolk ein kan ha, frå butlar og hovmeister til stuepike og au pair, ville eg helst hatt ein gartnar. Eg trur eg kunne likt å sitja her på heimekontoret mitt og sett ut vindauget på ein mann, noko eldre enn meg sjølv, stella med plommetrea og dandera blomebed for meg.

Om morgonen skulle me ha spasert roleg rundt på eigedomen, eg skulle ha peika på dei gamle bærbuskane og overgrodde rododendronane, dei skulle vore kutta, og dei skulle vore rydda litt opp i, så går eg inn til mitt og han vert ute med hagen. Av og til inviterer eg han inn, på te, og andre gongar drikk me te ute, han i selebukse, sveitt og med hender brune av mold, eg er heilt rein. Utan at han seier det til nokon, er det gartnaren som kjenner meg best. Han veit om vanane og uvanane mine, om draumane mine og kva eg er redd for – han veit meir om meg enn eg gjer sjølv.

Men eg har ingen gartnar.

Kva eg skal i sommar? Halde hagen nede innanfor grensene. Meir rekk eg ikkje.

Clementine