Ein fredag tidleg i oktober forstod eg at mobiltelefonen min var daud. Då eg prøvde å sende SMS til ein kollega, kom orda «Ikke levert» og eit raudt ropeteikn. Eg prøvde å ringje, men nei.

Mobilen påstod at han ikkje hadde simkort, men det hadde han. Eg tok det ut og sette det inn att. Det har nemleg hjelpt ein gong før, men ikkje no. Eg hadde altså ikkje telefon.

Å finne ei e-postadresse på nettsida til teleselskapet var visst for mykje å be om. Eg måtte prate med ein chatrobot. Eg fall for freistinga å spørje på nynorsk, skråsikker på at han ikkje kom til å skjøne noko som helst, men der tok eg feil. Roboten rådde meg straks til å ta ut og setje inn simkortet, altså det eg alt hadde prøvt. Neste råd var å setje simkortet inn i ein annan telefon for å sjå om det var kortet eller mobilen som svikta. Ein annan telefon? Eg har berre éin telefon!

Roboten gav opp: «En av mine menneskelige kollegaer må undersøke dette problemet nærmere. Kontakt kundeservice på nummer XXX XX XXX.» Eg. Har. Ikkje. Te. Le. Fon, freste eg frå heimekontoret, der fasttelefonen for lengst er historie.

Eg gjorde eit siste forsøk på å kommunisere skriftleg i det teleselskapet kallar eit e-postskjema. Eg byrja med friskt mot: «Hva ønsker du å kontakte oss om?» «Problem med mobil», var standardsvaret som passa. Vidare valde eg «simkort». Eg kom lenger og lenger inn i skjemaet, men aldri til ein stad der eg kunne leggje fram ærendet mitt til ein person som kunne lese meldinga og svare meg skriftleg. Eg gav opp.

Då måndagen kom, fekk eg lånt ein telefon og ringt til kundeservice. Dei kunne ikkje sende nytt simkort anna enn til den folkeregistrerte adressa mi, men der skulle eg ikkje vere på ei stund. Løysinga var å kjøpe nytt simkort i ein telebutikk, men eg var milevis unna slike butikkar.

Å ikkje ha telefon var likevel ikkje noko stort offer gjennom ei helg pluss nokre dagar. Norsk Tipping hadde ikkje ringt meg den laurdagen heller.

Tiriltunga