Då gutungen slutta med bleier, fekk eg ta over sinksalven hans. Fyren skal jo i militæret til våren og saknar han vel ikkje.

Men eg – som no syklar overalt og heile tida – har hatt god nytte av denne mirakelmedisinen. Ikkje minst på ferie, når det er varmt, eg er sveitt og sykkelen er leigd og møter meg på halvvegen med eit sete av uvande former.

Ja, eg reiser no for tida med eigen hjelm og pakkar bagasjen i sykkelvesker, men å ta med privat sykkelsete har eg ikkje vurdert (med så ymse dimensjonar som no finst på setepinnane).

Kona, derimot, ho dreg på eit laust silikonsete på slike reiser, og attåt har ho bukser med digre silikonrumpeballar, men eg for min del har no greidd meg godt med den hendige sinksalven. Til no.

Pandemien har, som de skjønar, gjort ende på den vesle flyskamma me på førehand hadde akkumulert. Me sykla i Italia i påsken, i fantastiske fjell og dalar. No sist sykla me i Spania. Der trødde me ikkje innover på dei knusktørre andalusiske slettene, nei, men langs fantastiske, milelange atlanterhavsstrender. Og når det er europeisk indian summer ein slik stad, i november, då må ein jo berre bada!

Og det er der, på stranda etter badet, at ei ny utfordring melder seg. Korleis får ein på seg trusa utan å fylla henne med sand frå den foten du ikkje står på, når minst ei hand er oppteken med å halda handkledet (av vyrdnad for lokale katolikkar)?

For andre badegjester er øvinga kan hende banal, det er berre å rista sanden ut frå der han ikkje høyrer heime. Men alle som har prøvd seg med eit solid deponi med sinksalve i trusa, forstår kva eg talar om. Den sanden som har kome seg dit, blir der, same kor mykje du brusar med halefjøra.

Då skal dei fattige ha takk, og det kan bli ille langt til hotellet med ståplass på sykkelen. Sinken er ein god tenar, men ein nådelaus herre, det var berre det eg ville varsla om. For henne med silikonet var det berre tut og køyr.

Jox