JavaScript is disabled in your web browser or browser is too old to support JavaScript. Today almost all web pages contain JavaScript, a scripting programming language that runs on visitor's web browser. It makes web pages functional for specific purposes and if disabled for some reason, the content or the functionality of the web page can be limited or unavailable.

Takk for at du vil dele artikkelen

Den du deler artikkelen med, kan lese og eventuelt lytte til heile artikkelen.
Det gjer vi for at fleire skal oppdage DAG OG TID.

Namnet ditt vert synleg for alle du deler artikkelen med.

Lita skriftSamfunn

Skyss

Kvar veke les vi inn utvalde artiklar, som abonnentane våre kan lytte til.
Lytt til artikkelen
2088
20240816
2088
20240816

Tolv timar frå dør til dør. Det er tida det kan ta å reise kollektivt frå indre Sunnmøre til indre Oslofjord. Planen var å køyre eigen bil til Åndalsnes stasjon, heldigvis held dei seg enno med gratis parkering for togreisande, men bilen svikta etter å ha stått i ein garasje i to månader. Batteriet var ikkje det einaste som var flatt, det var venstre bakhjul òg.

Reisa tok til i strålande sol, men då vi nærma oss Romsdalen, skya det over. Dei første mila var vi på det meste åtte passasjerar i bussen og kunne breie oss med vindaugsplass. Som passasjer og ikkje sjåfør fekk eg med meg mykje meir av det som har skjedd langs vegen.

Eg glante nedover bakkane mot fjorden og såg eit naust som hadde fått ein ny endevegg, og ein einebustad som må ha kosta ein formue – og då er både utsikta og tomta nesten gratis. Eg la òg merke til uvanleg mange hus som får stå og forfalle. Til og med kyrkja på Vågstranda viser fram nake treverk under kvitmålinga. I eit vindauge i eit hus kledd med eternit var fargane på to plastplanter så forvrengde at dei såg ut som neonlys i eirgrønt og rosa.

Når eg tek bussen til jarnbanestasjonen, held det ikkje med éin buss, ikkje to heller, men tre. Éin time venting er ikkje til å unngå, men eg kan velje om eg vil vente på Sunnmøre eller i Romsdalen. Eg venta på eit kjøpesenter med bokhandel. Ein del bøker var prisa ned til 10 og 29 kroner. Er ikkje det ei fornærming mot forfattarane, undra eg meg. Då eg gjekk utan å ha kjøpt ei einaste bok, slo det meg at det er kanskje eg som fornærmar dei når eg ikkje eingong kjøper ei diktsamling til 10 kroner. Etter å ha drukke ein kopp kaffi gjekk eg attende og kjøpte tre bøker.

– Er det du som har bestilt regnet, spurde den nynnande bussjåføren i buss nummer tre då eg rista regnet ut av håret.

­– Nei, sa eg spørjande.

– Hadde det vore du, så hadde eg bede deg om å gå attende dit, sa han og peika på busskuret.

Han var ein bussjåfør med godt humør, men humoren er eg usikker på. Eg fekk likevel ein annleis tur til stasjonen enn om eg hadde sete i min eigen bil og høyrt på ein podkast.

Tiriltunga

Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.


Eller kjøp eit anna abonnement

Tolv timar frå dør til dør. Det er tida det kan ta å reise kollektivt frå indre Sunnmøre til indre Oslofjord. Planen var å køyre eigen bil til Åndalsnes stasjon, heldigvis held dei seg enno med gratis parkering for togreisande, men bilen svikta etter å ha stått i ein garasje i to månader. Batteriet var ikkje det einaste som var flatt, det var venstre bakhjul òg.

Reisa tok til i strålande sol, men då vi nærma oss Romsdalen, skya det over. Dei første mila var vi på det meste åtte passasjerar i bussen og kunne breie oss med vindaugsplass. Som passasjer og ikkje sjåfør fekk eg med meg mykje meir av det som har skjedd langs vegen.

Eg glante nedover bakkane mot fjorden og såg eit naust som hadde fått ein ny endevegg, og ein einebustad som må ha kosta ein formue – og då er både utsikta og tomta nesten gratis. Eg la òg merke til uvanleg mange hus som får stå og forfalle. Til og med kyrkja på Vågstranda viser fram nake treverk under kvitmålinga. I eit vindauge i eit hus kledd med eternit var fargane på to plastplanter så forvrengde at dei såg ut som neonlys i eirgrønt og rosa.

Når eg tek bussen til jarnbanestasjonen, held det ikkje med éin buss, ikkje to heller, men tre. Éin time venting er ikkje til å unngå, men eg kan velje om eg vil vente på Sunnmøre eller i Romsdalen. Eg venta på eit kjøpesenter med bokhandel. Ein del bøker var prisa ned til 10 og 29 kroner. Er ikkje det ei fornærming mot forfattarane, undra eg meg. Då eg gjekk utan å ha kjøpt ei einaste bok, slo det meg at det er kanskje eg som fornærmar dei når eg ikkje eingong kjøper ei diktsamling til 10 kroner. Etter å ha drukke ein kopp kaffi gjekk eg attende og kjøpte tre bøker.

– Er det du som har bestilt regnet, spurde den nynnande bussjåføren i buss nummer tre då eg rista regnet ut av håret.

­– Nei, sa eg spørjande.

– Hadde det vore du, så hadde eg bede deg om å gå attende dit, sa han og peika på busskuret.

Han var ein bussjåfør med godt humør, men humoren er eg usikker på. Eg fekk likevel ein annleis tur til stasjonen enn om eg hadde sete i min eigen bil og høyrt på ein podkast.

Tiriltunga

Emneknaggar

Fleire artiklar

Ei lauvtynn silisiumskive foredla til mikrobrikker på laboratoriet til Sintef i Forskingsparken i Oslo.

Ei lauvtynn silisiumskive foredla til mikrobrikker på laboratoriet til Sintef i Forskingsparken i Oslo.

Foto: Sindre Deschington

ReportasjeFeature

Mikrobrikkene som formar framtida

Finst det ein snarveg til å forstå stormaktsspelet og teknologien bak dei viktige databrikkene? Ja, ein kan ta turen til Sintefs laboratorium på Blindern i Oslo.

Christiane Jordheim Larsen
Ei lauvtynn silisiumskive foredla til mikrobrikker på laboratoriet til Sintef i Forskingsparken i Oslo.

Ei lauvtynn silisiumskive foredla til mikrobrikker på laboratoriet til Sintef i Forskingsparken i Oslo.

Foto: Sindre Deschington

ReportasjeFeature

Mikrobrikkene som formar framtida

Finst det ein snarveg til å forstå stormaktsspelet og teknologien bak dei viktige databrikkene? Ja, ein kan ta turen til Sintefs laboratorium på Blindern i Oslo.

Christiane Jordheim Larsen

Teikning: May Linn Clement

Kultur

Samlaren

Einar Økland vil helst høyra noko han ikkje har høyrt før – og så skriv han ein lyrisk tekst som han ikkje visste at han kunne skriva. Deretter held han fram med å samla.

Jan H. Landro

Teikning: May Linn Clement

Kultur

Samlaren

Einar Økland vil helst høyra noko han ikkje har høyrt før – og så skriv han ein lyrisk tekst som han ikkje visste at han kunne skriva. Deretter held han fram med å samla.

Jan H. Landro

les DAG OG TID.
Vil du òg prøve?

Her kan du prøve vekeavisa DAG OG TID gratis i tre veker.
Prøveperioden stoppar av seg sjølv.

Komplett

Papiravisa
Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis

Digital

Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis

Komplett

Papiravisa
Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis

Digital

Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis