Eg er god på å ta vare på ting, ikkje kasta dei, men finna ein grunn til å ha dei vidare. Det er ikkje berre ein god eigenskap.

Lenge hadde eg ståande eit par støvlar etter bestefar min. Dei var heile og fine, eg såg føre meg den eldre mannen trø oppi dei og gå ut for å stabla ved. Sjølv om bestefar hadde vore død i årevis, såg ikkje støvlane ein dag eldre ut. Men dei passa ikkje nokon i huset, og eg ville ikkje gje dei vekk til kven som helst. Difor vart eg så glad då Tormod kom på besøk og det byrja å regna. For trur du ikkje han hadde gløymt støvlane sine heime, og hadde nøyaktig same storleik som bestefar?

– Du kan få desse støvlane, sa eg.

Jo, takk, det ville Tormod.

– Men eg har jo støvlar heime, så eg treng ikkje ta dei med. Er det greitt om eg eig dei, men har dei ståande her? spurde han.

Han drog heim, og støvlane vart ståande att. Dette er ti år sidan no, og her har dei stått sidan. Kvar gong Tormod er på besøk, ser han etter støvlane sine, og eg viser Tormod tolmod.

Men éin ting har eg god kastekontroll på.

Same kven du er, kor du kjem frå, kva du tener, kvar du bur, kva trussamfunn du sver til og kva sosial rang du menger deg med, så kjem du til eit punkt der du skal få deg ny tannkost og må ta ei avgjerd om kva du skal gjera med den gamle. Kastar du han?

Eller gjer du som eg, legg han vekk for å bruka han som ein liten vaskebørste i og rundt slukar, i tronge røyr eller i samband med reingjering av toalettet?

Ordet vasslås kjem med ei vond lukt, eg beklagar det, men når vasslåsen under vasken er tett og lyt tømmast, er tannkosten suveren. Innimellom brekkinga kammar eg ut hår og støv som i ein gråbrun såpemiks har tetta att røyret under vasken.

I skrivande stund har eg fjorten tannkostar i ein brødpose klare for vask. Ein tannkost er ikkje oppbrukt før eg har brukt han til anna enn tannpuss. Fyrst då går han i boset.

Clementine