Eg har vore syklist i Oslo sidan eg kom til byen i førre tusenår. I sommarsol og vinterslaps, vår som haust har eg sett meg på tohjulingen og rulla av stad til arbeidsplass, butikk, kafé, kino eller kvar eg no skulle.

Visst har eg hatt min skjerv av småulykker og uhell. Eg òg har fått framhjulet ned i trikkeskinna og gått på trynet i asfalten. Eg har sklidd på glattisen og slått bein og armar gule og blå. Eg har brasa inn i ei bildør som brått blei opna mellom passerande trafikk til venstre og rekkja av parkerte bilar til høgre, og hamna sprellande over døra til ein forskrekka bilførar. For ein bysyklist er livet fylt av små og store audmjukingar.

Eitt har eg i alle fall lært: Syklistar er mjuke, bilar er harde; det er lurt å vike, også om ein har retten på si side. Dette har lenge vore kjernen i sykkelkulturarven i Oslo.

Men dei siste åra har det skjedd eit skifte. Vi har fått eigne felt med raud asfalt, tydeleg vegmerking og skilt. Og vi er blitt fleire, mange fleire.

Som syklist hamnar eg no midt i ei oskorei av medtrafikantar på sykkel, elsykkel, elsparkesykkel og andre framkomstmiddel som eg korkje forstår verkemåten til eller veit namnet på.

Det er særleg i lyskryss eg merkar det. Dei som stansar for raudt lys – og det er langt frå alle – stiller seg lagleg til framfor bilrekkja og står der og sparkar hissig i grusen som virile hingstar i startboksen. Dei sender sjølvrettvise olme blikk mot nærmaste bilist, nokre rettar ut ei åtvarande venstrehand for å gjere det klart kven som har førsteretten.

Idet lyset skiftar til gult, ejakulerer så heile flokken og vell fram i uryddig orden for å kjempe seg til ei gunstig plassering i neste lyskryss.

Eg, som alltid har vore varsam av meg, plasserer meg helst litt i utkanten av flokken på den gamle muskelkraftsykkelen min, ventar til kysten er klar, og trakkar vidare i eige tempo.

Sæle er dei tolsame, dei skal arva jorda.

obo