– Sånn, no er han i vater. Stram til!

Etter å ha fantasert om å få høner i ti år, har eg endeleg fått meg ein åker. Før eg sette potetene og løken i jorda, måtte eit gjerde setjast opp for å halde sauane ute.

Fyrst brukte me ein borhammar for å laga ni hol langs steinmuren der gjerdet skulle gå. Me festa så ni gjerdesko i hola med sement (det skal ufatteleg lite til!) og lét dei tørka i eit døger, før me festa gjerdestolpar i skoa. Med me meiner eg far min og eg, og eg kom vel strengt teke fyrst inn i biletet då stolpane skulle skruast fast.

Jobben min var å syta for at dei stod nokolunde beint, han bora hol gjennom stolpane og festa dei med bolt og gjenge til stolpeskoa.

Til å rettleia meg heldt eg eit vater langs stolpen. Når luftbobla var i midten, gav eg klarsignalet:

– Stolpen er i vater, no kan du stramma.

Fyrste gong eg sa det, såg far opp på meg med eit blikk som om han ikkje høyrde kva eg sa. Det er eg van med. Han høyrer ikkje så godt alltid, eller som han seier sjølv: Han vel å ikkje høyra så godt alltid. Så eg sa det igjen, høgt og tydeleg denne gongen:

– Stolpen er i vater.

Han grynta litt, men skrudde han fast, medan han rista litt på hovudet. Neste stolpe, ny vaterkommando. Denne gongen såg han ikkje opp på meg, men eg såg at han heva augnebryna, og høyrde at han bles oppgitt då han skrudde.

Slik gjekk det heilt til niande og siste stolpe. Eg rikka han på plass i stolpeskoen, sjekka luftbobla og sa at no var han i vater.

Før han stramma til bolten, reiste far seg opp.

– Stolpen er ikkje i vater. Ingen av desse stolpane er i vater.

No hadde eg fått ni sjansar, ni liv. Game over.

– Dei er i lodd. Vater er horisontalt, lodd er vertikalt.

No er fleire hundre poteter tekne opp frå jorda. Grønkålen veks framleis over evne, og ringblomane har ikkje vore fleire og flottare enn no, tidleg i november. Etter at eg fekk åker og gjerdestolpar i lodd, har eg kjent at livet mitt, det er i alle fall nokolunde i vater.

Clementine