Det var vår i lufta. Ute på markene spreidde bøndene møk, og me hadde den gamle, gode skitlukta med oss i bilen ned gjennom heile dalen. Sola skein, fuglane kvitra og sjåføren slo til med ein liten song då me passerte Vinstra:

– O, sole mio!

Me kjende ein snev av lukke, men så ringde telefonen. Sjåføren er stolt maskinentreprenør med store gravmaskiner og digre bulldosarar. Midt i songen tok han telefonen.

– Good Morning. Is it Mister Graveinstein, spurde røysta i andre enden.

Sjåføren heiter ikkje Graveinstein, men namnet passar fint, og eg finn ingen grunn til å avsløra det rette namnet.

– I am calling from London, sa røysta kjekt.

Eg såg på sjåføren. Han sakka på farten. Andletsfargen forlèt han. Han såg både uroleg og bekymra ut, og greidde ikkje å seia stort meir enn «good morning», før det vart stilt.

Røysta frå London hadde ikkje tenkt å gje seg. Ho dura i veg. Det var tydelegvis ein seljar. Men sjåføren visste råd. Han hadde hatt folk frå London på tråden før, og brått utstøytte han eit torevêr av lydar.

– FAKRGRRRYYYLLLKLIRRR…

Først kvakk eg skikkeleg. Eg hadde aldri høyrt nokon uttrykkja seg så eksplosivt før. Det minte meg om ei god, gamaldags kortslutning. Det spraka, knitra og small heftig nokre sekund. Så vart det heilt stilt. Stilt som i grava. Sjåføren sat der med telefonen i neven og blikket stivt retta mot vegen framfor oss. Brått høyrde me røysta frå London på nytt.

– Are you okay, mister Gravenstein?

– NOOOOO, ropte sjåføren fortvila, før han braut samtalen.

Det vart stilt på nytt, men eg byrja å tenkja på den gongen eg hadde teknisk engelsk på yrkesskulen. Mutter, avbitar, vasspumpetang og røyrtang på engelsk? Eg har for lengst gløymt dei engelske orda. Og det kjem eg på medan eg sveivar ned bilruta og lèt den stramme lukta strøyma inn.

– Møk, sa sjåføren, veit du kva møk er på engelsk?

– Det er merde på fransk, men møk på engelsk kan eg ikkje, vedgjekk eg.

– Der ser du. Du kan ikkje engelsk, du heller, slo han fast.

Fyll