Mange som sver til minimalisme i hus og heim, har som prinsipp at éin ting må ut om ein annan skal inn. Har du lyst på ein stressless, må den gamle lenestolen ut av huset. Har du råd til eit 65” fjernsyn, hiv du sjølvsagt ut den gamle boksen som stal ein kvadratmeter av stova.

Nyleg skulle eg hente ein fjernkontroll som hadde vore på reparasjon. Eg vart møtt av ein effektiv, ung mann som ordna ut. Men då han sette eit nytt fjernsyn på disken, kom eg i stuss.

– Det var berre fjernkontrollen eg leverte inn, altså.

– Å? Er ikkje dette namnet ditt, spurde ekspeditøren og viste meg ordren som hang på TV-en.

– Jau, sa eg, men eg har fjernsynet heime.

Då eg gjekk ut av butikken, slo det meg at eg kunne ha spankulert ut med eit nytt fjernsyn til 4000 kroner – utan å ha betalt fem øre. Men kva skal eg med to fjernsyn? Ikkje trur eg at eg hadde hatt godt samvit om eg såg på «tjuvgodset» heller. Eg kunne naturlegvis ha selt det eller gjeve det vekk. Men det kom først med ettertanken, som ikkje var heilt god.

Det er mangt som kunne ha vore kjekt å bytte ut etter éin-inn-éin-ut-metoden. Problemet (ja, problemet for faen) med å ville bytte ut kjerringa er at du ikkje kan selje ho på Finn.no, gje ho til den lokale loppemarknaden eller levere ho til resirkulering på miljøstasjonen. Resirkulerast kan ho vel for så vidt, altså brukast om att, men ho er og blir ein eks – og det rimar på heks, som han sa, kallen.

Ei ekskone eller ein eksmann vert du sjeldan kvitt med mindre du går drastisk til verks, men slikt kjem ikkje inn under kategorien «ryddesal». Alternativet: å skaffe seg ein ny kjærast utan å kvitte seg med den gamle, kan fort få heimen til å kjennest overmøblert. Då er éin-inn-éin-ut-metoden betre.

Det er med 2017 som med eksen: Det er over.

Takk for det gamle!

Tiriltunga