Winston Churchill var, som nokre har fått med seg, liberal før fyrste verdskrig, og han var som justisminister i prinsippet for at kvinner skulle få røysterett. Men av tre konkrete grunnar nølte han med å taka det standpunktet.

For det fyrste vart han alltid personleg plaga av suffragettene: Same kvar han gjekk, vart han konstant kjefta på. Éi av dei gjekk så langt at ho prøvde å skubba han framfor eit tog. Berre eit snøgt grep frå kona hindra at han mista balansen. «Eg vil ikkje verta henpecked til å støtte røysterett for kvinner», som han sa det. For det andre truga suffragettene den offentlege ordenen. Han måtte nytta store ressursar på å halda dei i spesialfengsel, og gong etter gong stod dei bak open gateuro.

Men hovudgrunnen var at han meinte kvinner var naturleg konservative. Han trudde kvinner vil verta garantistar for ei Tory-regjering i æva. Og ja, han fikk delvis rett. Over hele Europa viste det seg at kvinner var meir religiøse og reaksjonære enn menn når dei fekk røysterett. Dei var for paven, mot alkohol og gambling og alt som Churchill meinte var kjekt.

Slik er det ikkje lenger i Noreg. Valet den 11. september synte truleg den største skilnaden mellom kvinner og menn i Noreg i røysteåtferd nokon gong. Hadde kvinnene fått avgjera, ville Jonas Gahr Støre vorte ein suveren statsminister, og Ap hadde gått fram med 20 mandat. Om mennene derimot hadde fått avgjera dette åleine, ville Frp truleg vorte større og mektigare enn Ap. Det er lenge sidan kvinnene i Jesu namn gjorde opprør mot kondom til soldatar i Tyskland, noko Churchill elles var heilt for.

Så får Trine Skei Grande, Erna Solberg og Siv Jensen finna ut kvifor norske kvinner ikkje vil ha dei. Vi har hamna i ein situasjon der menn røyster på kvinner til høgre og kvinner på menn til venstre. Den såg ikkje Churchill koma.

J.H.