Jon Hustad

jon@dagogtid.no

Onsdag denne veka vakna både Twitter og Facebook til liv. Fiskaren og fiskebåtreiaren Øystein Sandøy frå Måløy hadde eit innlegg i Bergens Tidende som vart delt vidt og breitt. Sandøy hadde sett seg lei på alle kommentatorane i Oslo-pressa. «Er dei ikkje i stand til å skrive og ordleggje seg såpass interessant og tankevekkjande at det breie publikum ser seg syn med å betale for det, lese det og ta synspunkta ad notam? Blir vektige tema underkommunisert, medan kronikkspaltene står på vidt gap for rikssynsarar med ’rette’ meiningar og høgt heva moralske peikefingrar? Er Marie Simonsen i stand til å høyre ei vêrmelding utan å setje henne på ein feministisk formel?», skreiv Sandøy.

– Kvifor skreiv du innlegget?

– For å seia det rett ut så irriterer kommentatorane meg i stadig større grad. Dei same andleta og synspunkta vert resirkulerte i stadig større grad. Særleg eintydig vert synspunkta i såkalla kontroversielle saker. Tak den #MeToo-saka. Eg er ikkje den som stiller fyrst opp i sympatikøen for Trond Giske, men eg nektar å tru at pressa og kommentatorane har fortalt alt i desse sakene. Giske er fråkjend ei kvar ære og vert framstilt som ein uttynt gutunge. Eg kan ikkje sjå at nokon kommentator har prøvt å sjå på saka i anna enn eit fordømande lys.

– Gjeve at du har rett, kvifor er det slik?

– Eg trur dei skriv mykje for kvarandre. Det er sikker kjekt for Harald Stanghelle å få ros av Marie Simonsen på Dagsnytt 18. Det vert Simonsen som legg standarden, og frå den kanten veit vi kva som kjem. Sidan eg er fiskar, har eg skrive ein del kronikkar om fiske. Når eg sender desse til Bergens Tidende, kjem dei på trykk. Sender eg dei til Aftenposten eller Dagbladet, får eg nei. Eg har mellom anna skrive om konflikten mellom olje og fisk, dei to største eksportnæringane vi har. Ein skulle tru at dette var av interesse, men nei.

– Er du forundra over dette?

– Sant å seie ikkje. Så godt som all rikdom i Noreg er basert på maritime næringar. Men desse ligg langt unna Oslo. Når las du sist ein kommentar i Oslo-pressa om fisk? Eg trur du skal slita med å hugsa det. Min personlege teori er at kommentatorane er rekrutterte av folk som irriterte seg over fiskerimeldingane på NRK radio.

– Men avisene skriv då ein del om oppdrettsnæringa?

– Ja, det har du rett i. Men då berre for å fortelja kor fæl denne næringa er. Det er lus og røming og ureining det går i. Eg kan ikkje heilt forstå kvifor avisene er slik. Noreg er nesten ein samanhengande kyst, og svært mange har arbeid i maritime næringar. Desse menneska vert stort sett ignorerte av media. Det skulle ein tru var ein dårleg forretningsidé, men slik er det altså.

– Men er dette noko nytt? Oslo-avisene har vel sjeldan dekt hav og fisk?

– Nei, du har eit poeng der. Eg hugsa at eg ofte tenkte på det då eg gjekk i skulen. Lesebøkene var fylde av bønder og industriarbeidarar. Fiskaren vart knapt nemnd. Kystfolket har på eit vis aldri vore ein del av nasjonsbygginga. Eg reknar heller ikkje med at klaginga mi hjelper.

– Kva slags kommentatorar liker du då?

– Som eg skriv i kronikken, så saknar eg røysta til Herbjørn Sørebø som alltid var opplysande. Per Egil Hegge var ein briljant skribent. Eg likte òg Hans-Wilhelm Steinfelds brøl og Sissel Benneche Osvold som var ein stilisitisk meister. Ein som eg hadde særleg stor sans for, var Sjur Holsen i BT, men han gjekk diverre bort for tidleg.