– Kvinne, kvar er din brodd?

Mannen slo ut med armane og sette auga i meg der eg med frykta hengande oppunder kalde øyreflippar lét skorne gli som ski over det islagde fortauet. Og det sjølv om Oslo kommune skryter av å ha slege den gamle grusrekorden frå vinteren 2009: Til no har dei strødd 22.000 tonn grus på 100 mil med fortau. Kva hjelper det når grusen er frosen inn i isen og lurer ein gammal fotgjengar med dårleg djupnesyn?

Før var det morsomt med sne er tittelen på eit De Lillos-album. Eg stemmer gjerne i det, sjølv om sne er eit framandord.

Myten om at inuittane har 200 ord for snø, lever vel, men det er fjøra som vart til fem høns, eller snøballen som byrja å rulle ... Bladet Illustrert Vitenskap knuser denne myten og skriv at det på Vest-Grønland finst to hovudord for snø: qanik som er snø i lufta, og aput som er snø på bakken. Dei fleste språk har eit hovudord for snø og ei rad variantar, som tørrsnø, laussnø og kornsnø, skriv bladet.

I norske dialektar finst det mange variantar av snø. Svogeren min frå Sel i Gudbrandsdalen seier sjog. Kollegaen frå Helgeland seier sny. Kollegaen frå ytre Sunnmøre seier snøv. Kollegaen frå Nordmøre seier ganske bokstavtru snø. Kollegaen frå Jæren seier at i den grad ho opplevde snø i oppveksten, var det rennedrev, altså snøfok. Sjefen frå Voss seier snjo, og no nærmar vi oss indre sunnmørske fjordstrok. Vi seier nemleg snjòv med ei blanding av ø- og å-lyd og ein nj-lyd som får meg til å tenkje på russisk. Det kan òg minne om det engelske ordet snow.

Ordet is har vel få dialekt-
variantar, tenkjer eg medan eg stavrar meg over glanisen i Pilestredet. Han har vel rett, mannen, som meinte at eg burde skaffe meg broddar, men eg kjenner meg ikkje gammal nok og vil heller pigge av enn å vere med i den knatrande klikken.

Eg kan likevel kome til å fortryte på det: Best som eg går der, ligg eg der, og då står eg der.

Tiriltunga