Det stundar mot presidentval i Costa Rica. Har du ikkje fått det med deg? Då kan det vera ei trøyst at costaricanarane – los Ticos – heller ikkje ser ut til å bry seg i år. I Costa Rica er det faktisk forbode å ikkje røysta i slike val, men det er inga straff for å bryta denne lova.

Costa Rica er verdas mest keisame land om ein ser politisk og historisk på det, især om ein ser på Costa Rica slik eg fekk gjera i eit par år, over elva San Juan frå nabolandet Nicaragua, som har fostra (og drepe) martyrar, diktatorar og revolusjonære i overmål.

Costa Rica har ikkje noko slikt, ingen frigjeringsdag og ikkje eingong ein hær. I staden har dei demokrati, relativt velstand, ein stor middelklasse og solide landbrukssamvirke, attåt økoturisme og to til forveksling like konservative og andletslause parti som har bytt på å ta regjeringsansvar.

Costa Rica har med det vore eit fredsælt særsyn i ein verdsdel herja av blod og brann i tiår. For det har dei fått mykje spott, som venteleg kan vera, og mange immigrantar. Men ticoane sjølve har til denne dag vore stolte av det smålåtne styret og demokratiske stellet sitt.

I år kan altså også dette lukkelandet bukka under for ei populistisk tidsånd. Kandidatane for dei etablerte partia blir sedde som korrupte eller tullingar, og utfordraren Juan Diego Castro, presidentkandidat for eit nytt og så godt som programfritt parti, blir kalla «ein tropisk Trump». Han er òg i krig med pressa, og lovar, om han vinn, å stenga den leiande avisa i landet, La Nación, før det har gått eit år.

Då kan me ha det gåande. I takt med at ytringsfridomen svinn, kjem motstanden mot det nye regimet, som det vil bli kalla, til å auka. Ein gerilja veks fram, og president Castro, som altså ikkje har nokon nasjonal hær, kontrar med å hyra inn arbeidslause dødsskvadronar frå Colombia. Og så bortetter – til eit nytt Nicaragua reiser seg frå den costaricanske oska.

Eventuelt kan ticoane gjera som dei plar – putla på med sitt til presidentstyret går over – i 2022.

Jox