Det som blir feia under teppet
Utan debatt om utanrikspolitikken blir det heller inga læring, meiner historikar Hilde Henriksen Waage.
peranders@dagogtid.no
– Mange uheldige konsekvensar av norsk utanrikspolitikk blir aldri problematiserte, fordi debatten uteblir, meiner Hilde Henriksen Waage.
Ho er professor i historie ved Universitetet i Oslo og seniorforskar ved Institutt for fredsforsking og har mellom anna arbeidd mykje med fredsprosessen mellom palestinarane og Israel.
– For å bruke eit døme eg kjenner godt: Noreg har i årevis prøvd å byggje opp infrastrukturen til ein palestinsk stat som aldri blir noko av. Det er ingen debatt om pengebruken, om kvifor vi gjer dette, eller kva rolle Noreg har spela i fredsprosessen mellom Israel og palestinarane. Vi har ikkje hatt nokon diskusjon om konsekvensane av det norske bidraget i krigen mot IS, og lite debatt om kva den norske innsatsen i Afghanistan eigentleg førte til. Det er mange døme på ting som nærast har blitt feia under teppet, seier Waage.
– Når det ikkje er debatt om utanrikspolitikken, lærer vi heller ikkje noko av det vi har gjort. Det handlar ikkje berre om negative ting, men òg om det som har gått bra.
– Det er neppe sunt om utanrikspolitikken blir eit sjølvgåande system utan politisk diskusjon heime?
– Nei. Men dei som jobbar i UD, Forsvaret eller bistandsorganisasjonane har investert mykje av si tid og store ressursar. Når det går så dårleg som det gjorde i Afghanistan, er det veldig ubehageleg for dei som er i posisjon til å debattere det. Dei er ikkje interesserte i ein diskusjon.
– Men andre bør vel ha interesse av å få fram sanninga?
–?Ja, men det er ein stor grad av konsensus i utanrikspolitikken. Og både i dei politiske miljøa og i pressa har det vore liten vilje til å ta tak i desse spørsmåla. Journalistane er avhengige av eit rimeleg godt forhold til mange av dei utanrikspolitiske aktørane.
– Når vi får så lite offentleg diskusjon om utanrikspolitikk, bistand og norsk krigføring, blir dette feltet òg vidope for konspiratoriske nettstader.
– Ja, og eg kan ikkje sjå at nokon er tent med at det er ein slik debatt vi får. Vi kunne hatt ein mykje meir nyansert debatt om den rolla norsk UD, Forsvaret og bistandsorganisasjonane har spela rundt i verda, seier Hilde Henriksen Waage.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
peranders@dagogtid.no
– Mange uheldige konsekvensar av norsk utanrikspolitikk blir aldri problematiserte, fordi debatten uteblir, meiner Hilde Henriksen Waage.
Ho er professor i historie ved Universitetet i Oslo og seniorforskar ved Institutt for fredsforsking og har mellom anna arbeidd mykje med fredsprosessen mellom palestinarane og Israel.
– For å bruke eit døme eg kjenner godt: Noreg har i årevis prøvd å byggje opp infrastrukturen til ein palestinsk stat som aldri blir noko av. Det er ingen debatt om pengebruken, om kvifor vi gjer dette, eller kva rolle Noreg har spela i fredsprosessen mellom Israel og palestinarane. Vi har ikkje hatt nokon diskusjon om konsekvensane av det norske bidraget i krigen mot IS, og lite debatt om kva den norske innsatsen i Afghanistan eigentleg førte til. Det er mange døme på ting som nærast har blitt feia under teppet, seier Waage.
– Når det ikkje er debatt om utanrikspolitikken, lærer vi heller ikkje noko av det vi har gjort. Det handlar ikkje berre om negative ting, men òg om det som har gått bra.
– Det er neppe sunt om utanrikspolitikken blir eit sjølvgåande system utan politisk diskusjon heime?
– Nei. Men dei som jobbar i UD, Forsvaret eller bistandsorganisasjonane har investert mykje av si tid og store ressursar. Når det går så dårleg som det gjorde i Afghanistan, er det veldig ubehageleg for dei som er i posisjon til å debattere det. Dei er ikkje interesserte i ein diskusjon.
– Men andre bør vel ha interesse av å få fram sanninga?
–?Ja, men det er ein stor grad av konsensus i utanrikspolitikken. Og både i dei politiske miljøa og i pressa har det vore liten vilje til å ta tak i desse spørsmåla. Journalistane er avhengige av eit rimeleg godt forhold til mange av dei utanrikspolitiske aktørane.
– Når vi får så lite offentleg diskusjon om utanrikspolitikk, bistand og norsk krigføring, blir dette feltet òg vidope for konspiratoriske nettstader.
– Ja, og eg kan ikkje sjå at nokon er tent med at det er ein slik debatt vi får. Vi kunne hatt ein mykje meir nyansert debatt om den rolla norsk UD, Forsvaret og bistandsorganisasjonane har spela rundt i verda, seier Hilde Henriksen Waage.
– Noreg har i årevis prøvd å byggje opp infrastrukturen til ein palestinsk stat som aldri blir noko av.
Hilde Henriksen Waage, historikar
Fleire artiklar
Takumi (Hitoshi Omika) og dottera Hana (Ryo Nishikawa) lever eit roleg liv på bygda, som no kan få ein «glampingplass».
Foto: Another World Entertainment
Djevelen i detaljane
By mot land er eit sentralt tema i endå ein framifrå film av Ryusuke Hamaguchi.
Ingrid Storholmen har teke utgangspunkt i eit stort datamateriale om folkehelsa i Nord-Trøndelag.
Foto: Merete Haseth
Våren over mannalivet
Ingrid Storholmen gjer tørre helsedata om til levande liv i Bloddråpetall.
Finaste finnbiffen med grøne erter, potet og tyting.
Foto: Dagfinn Nordbø
Finaste finnbiffen
«Seier eg at eg skal invitere på finnbiff, blir folk berre glade. Dei veit at dei skal få smake noko av det beste landet vårt har å by på av ingrediensar, med reinkjøt som helten.»
Teikning: May Linn Clement
Krigen er ei ufatteleg ulukke for Ukraina. Men også for Russland er det som skjer, ein katastrofe.
Tusen dagar med russisk katastrofe
Jens Stoltenberg gjekk av som generalsekretær i Nato 1. oktober. No skal han leie styringsgruppa for Bilderberg-møta.
Foto: Thomas Fure / NTB
Mingleklubben for makt og pengar
Jens Stoltenberg blir partyfiksar for Bilderberg-møta, ein institusjon meir i utakt med samtida enn nokon gong.