– Der er Trollveggen, sa kvinna som sat ved sida av meg på toget på Raumabanen, og peika mot det 1000 meter loddrette stupet i Romsdalen.

Ho snakka til veninna som sat rett overfor henne.

– Mannen køyrde vi akkurat forbi, la ho til.

Det var då eg atter ein gong sat i dilemmaet frå hurtigruta i sommar: Skal eg gripe inn når eg overhøyrer at passasjerar gjev feil informasjon til reisefølgjet sitt, eller er det å gå over ei grense? Denne gongen greip eg likevel inn.

– Unnskyld meg, men vi passerer Mannen snart, sa eg.

– Å, seier du det, sa sidekvinna mi og inviterte meg inn i samtalen.

Då vi nærma oss fjellmassivet, peika eg ut garden som folk og dyr stadig må evakuere. Dei to meinte at det må vere slitsamt. Eg stadfesta det og fortalde at familien har sagt til Åndalsnes Avis at dei snart ikkje orkar meir.

– Der er Mannen, sa eg og peika opp mot den vesle tappen på toppen som er forma som bokstaven Z, eller ein kar i farten når ein ser han frå rett vinkel.

– Han ser jammen liten ut, kom det frå veninna.

– Ja, men han er ganske stor når du står tett inntil, sa eg og la til at Mannen ein gong har stått saman med Kjerringa, men at ho for lengst har rasa frå seg.

No har dei fastbuande vore evakuerte for sjuande, åttande og niande gong, for fjerde gong berre i haust. Raumabanen vert stengd kvar gong farenivået er raudt, og det lokale næringslivet er uroa over at godstoga ikkje går. Passasjerane vert frakta med buss for tog.

I førre veke rasla Mannen med sabelen att, men han sleit med å gå. Steinspranga svara til 200 lastebillass, altså om lag 2000 kubikkmeter stein. Tysdag denne veka gjekk farenivået frå oransje til raudt att, og slik held dei på.

– Er ikkje dette hysteri, spurde ein kollega.

– Det har jaggu vore mykje aktivitet i dei nedre delane mine òg utan at raset har gått.

Tiriltunga