Epistel

Walid al-Kubaisi

Då hungersnauda slo sterkt til i eit område, gjekk ein vismann rundt og svalt. Han oppsøkte den næraste landsbyen for å metta magen. Den første han møtte, var ein mann som leidde ein hannkatt i band, og som berre hadde sko på den høgre foten.

­– Har du ikkje miskunn? Slepp hannkatten fri så han kan finna mat i hungersnauda, sa vismannen.

Mannen svara ikkje. Han gjekk berre vidare som om han ikkje høyrde etter.

Vismannen gjekk vidare mot sentrum med håp om å finna einkvan som hadde ein brødbit eller ein munnfull mat. Han vart overraska over å sjå at alle landsbybuarane leid av svolt og grådigskap. Han tenkte med seg at i denne landsbyen ville grava hans vera graven, og kom til at han måtte nytta visdomen til å verta mett.

– Kjære dykk, eg er ein vismann som passerer gjennom landsbyen. Eg kan svara på alle spørsmåla dykkar.

­– Kven stal skoen min, ville ein mann som berre hadde sko på den venstre foten, vita.

– Viss du ser ein mann som dreg ein hannkatt i ei lenkje, sjå på den høgre foten hans så ser du at han har skoen på seg, sa vismannen.

– Det er den galne Merdas, svara mannen.

­– Kvifor kan vi ikkje flyga, spurde ei kvinne.

– Ta sju høns, slakt dei, ta fjøra og lag vengjer. Då kan du flyga, svara vismannen.

Kvinna kom med kyllingar, slakta dei og laga vengjer av fjøra. Ho prøvde å flyga, men det gjekk ikkje.

– Du må gå ned i vekt. Då kan du flyga, sa vismannen.

– Kva skapte Gud først: hav eller land, vil ein annan mann vita.

– Hent ei gryte, oppmoda vismannen.

Mannen henta ei gryte, fylte ho med vatn og kokte dei sju kyllingane.

– Om ikkje botnen fanst, ville vi ikkje hatt høve til å halda på vatnet. Utan land kan ikkje vatnet kvile nokon stad. Lat oss ete kyllingane før de spør meg om kva Gud skapte først: kyllingane eller menneska!

Viss svolt og grådigskap møtest i ein nasjon, må idioti vera den største eigenskapen til nasjonen.

Walid al-Kubaisi er forfattar og fast skribent i Dag og Tid.