Epistel

Walid al-Kubaisi

Ahmad var den vakraste mannen i landsbyen. Ein morgon var hendene hans dekorerte med henna. Forskrekka viste han hendene til faren, som vart arg. Å bruka henna var det same som å etterlikna kvinner, meinte han. Dei neste nettene hende det same, og faren oppmoda han om ikkje å sovne før han såg kven som kom.

Den neste natta låg Ahmad vaken då ein skare med nymfer kom flygande inn vindauget. Dei dekorerte hendene hans med henna før dei forsvann i mørkret. Då han fortalde faren kva han hadde sett, fekk han beskjed om å ta med seg nål og tråd og sy kleda til nymfene fast til kjortelen sin og sleppa alle utanom éi fri.

Ahmad gjorde som faren sa, fanga nymfene som bønfall han om å sleppa dei, og sa til den siste at ho måtte verta kona hans.

– Du kan leva opp til lovnadene til meg, Ahmad. Eg vil ha eit hus med sju rom stengde med ein lykel som du skal ta vare på, slik at ingen kan sjå meg, sa nymfa.

Ahmad bygde eit hus med sju rom til Cecilia, som nymfa heitte. Ahmad låste alle dørene med éin lykel. Då han drog på jakt, gøymde han lykelen i ein høysåte. Mor til Ahmad var nyfiken på løyndomen, fann lykelen og låste seg inn til Cecilia som sat og børsta det lange svaret håret sitt. Rommet lyste av venleiken hennar.

– Du kan ikkje vera kone til sonen min. Du er annleis enn oss. Reis dit du kom frå, ropa svigermora, låste døra og gjekk.

Då Ahmad kom heim att, fann han Cecilia gråtande på golvet.

– Eg visste at du ikkje kunne halda lovnaden. Mor di var her, sa ho og smatt ut då ho bad han opna vindauget for å få frisk luft.

– Farvel, Ahmad! Om du ynskjer å sjå meg att, er eg i den sjuande himmelen.

Dagane gjekk, og Ahmad korkje åt, drakk eller sov av sorg og sakn. Til slutt orka han ikkje meir, tok farvel med foreldra og heiv seg på hesten for å finna Cecilia. Han drog frå land til land. Til slutt møtte han ein mann som sa at den einaste måten å koma seg til den sjuande himmelen på, var å la den store ørna på fjellet bera han dit. Ahmad drog til fjellet og fann ørna.

– Historia di er trist, men eg er ei gamal og sliten ørn. Slakt hesten din og mat meg til eg vert sterk nok til å ta deg med.

Ahmad gjorde som ørna sa, kom seg til den sjuande himmelen og møtte nymfene som kjende han att og tok ha med til Cecilia.

– Ikkje rør den steinen der. Elles kjem du til å mista alt du har oppnådd her i himmelen, åtvara ho.

Ahmad var lukkeleg, men etter kvart sakna både mora og kulturen han kom frå. Han gjekk til steinen og flytta på han. Gjennom ei opning såg han mora sitja og gråta. Ho hadde vorte blind og klaga over at ikkje sonen var der og slakta ein sau som offer i høgtida. Ahmad sakna mora så djupt at han kasta seg gjennom opninga. Vinden reiv han sund, ein bloddrope fall på sauen som vart slakta. Ein annan drope fall på andletet til mora som fekk synet attende.

Walid al-Kubaisi er forfattar og fast skribent i Dag og Tid.