Etter det groteske åtaket i Paris mot satirebladet Charlie Hebdo, der ein heil redaksjon vart massakrert med automatvåpen, skreiv Dag og Tid på leiarplass at ein skal ta trugsmålet på alvor, men at vi samstundes – som samfunn – må ignorera terrorismen og halda fram liva våre som før.

Terroristane skulle ikkje få øydeleggja noko av det heroiske med Europa – det opne samfunnet, demokratiet og trykkjefridomen. Dette kunne vi gjentatt etter aksjonane i Berlin, Nice, London og Stockholm. Og no etter tragedien i Manchester.

Faren med eit slikt synspunkt er at vi ikkje tek terroren på alvor, og ikkje gjer nok for å stogge han. Kor lenge kan vi halda fram med å seia at vi skal leva som før? Kor solid er demokratiet vårt, og kor mange slag av denne typen kan det tola før folket krev politikk som strir med det liberale samfunnet vi har vakse opp med? Den naturlege reaksjonen er jo krav om konkret og tydeleg handling. Ikkje minst i resepekt for dei døde. Og den islamistiske jihadismen vil ikkje brenna ut av seg sjølv.

Det blir spekulasjonar, men held terroren fram med auka styrke, vil vi kunne få unntakslover, langt meir overvaking, ei tilsidesetjing og avvising av asylinstituttet og meir stigmatisering av dei europeiske muslimane som resultat.

Kva gjer vi så for å førebyggja dette? Vi må sikra eit godt etterretningsarbeid. Og vi må godta meir overvaking. Dessutan må vi ha ei kontrollert innvandring for å få til betre integrering, men samstundes med respekt for asylinstituttet.

Dessutan: Det må bli slutt på Vestens – og Noregs – stadige krigar i Midtausten, med destabilisering og sekteriske, lokale krigar som resultat. Vesten har stått for ein uakseptabel krigspolitikk i regionen i fleire tiår.

Folk som er forvirra av religiøs fanatisme, vil alltid finna grunnar til å drepa vantru. Men Vestens MidtAusten-politikk har likevel undervurdert radikaliseringskrafta krigane, kombinert med framveksten av jihadistisk islam, har hatt på unge menneske som bur i eller har tilknyting til regionen.

Svein Gjerdåker