Frå ein annan klote
Illustrasjonsfoto: Mosa'ab Elshamy / AP / NTB scanpix
Epistel
Skal det verta fred i Midtausten, må vi læra oss å lytta. Når eg i dag reiser til eit arabisk land, skjønar eg at eg er vorten framand i min eigen kultur. Det er mitt folk – eg vil dei det beste i verda – men eg skjønar kvifor eg vart så lett integrert i Noreg.
Ta berre forståinga av tida. Henne kan eg ikkje tola lenger. Eg landa sist veke i Marrakech og ville ta toget til Casablanca. Men eg kom til jarnbanestasjonen ti minutt etter at toget skulle ha gått. Men toget stod og venta likevel.
Eg kjøpte billett og spurde mannen i billettluka:
«Når kjem toget til Casablanca?»
«Eg veit ikkje.»
«Tek det ikkje tre timar? Det står på nettet.»
«Den tida du talar om, er berre på nettet.»
Toget gjekk etter 32 minutt. Eg spurde så konduktøren: «Når er vi framme?»
«Det tek fire til fem timar om du er heldig. Men du er på toget, og då vil Gud passe på at du kjem fram i alle fall.»
Nordmenn flirer av dette når dei kjem heim frå ferie. Det er eksotisk. Men det er ikkje det. Det skaper mange problem.
Eller ta vedlikehaldet. Hotellet eg tinga, skulle vera i nærleiken av sentrum og i «eit av dei finaste områda i Casa». Eg såg ein moderne tunnel under vegen, men han var stengd av di han var stappfull av søppel.
«Avisene syner stadig bilete av denne tunnelen, men ingen i staten gjer noko», sa ein mann eg møtte.
«Så media har ingen funksjon her i Marokko?»
«Media har ein funksjon, men berre i Europa!»
Men det verste for meg i dag er fråværet av lyttekultur. Det verkar som om det å lytta til andre er ukultur.
Eg ville intervjua ein kritikar om den arabiske våren. Det var mange som sat rundt oss på kafeen. Men då eg stilte spørsmål, svara dei meg alle saman samstundes. Det vart berre støy.
«Eg greier ikkje å få intervjua kritikaren, og eg greier heller ikkje å skjøna noko av det de seier. De snakkar i munnen på kvarandre.»
Dei lo. Ein av dei sa: «Å lytta meir enn å snakka er berre ein vestleg kultur.»
Det slo meg at om det skal verta varig fred i mitt kjære Midtausten, må vi læra å lytta. Vi må rotfesta retten til den andre i sjela vår.
Walid al-Kubaisi er forfattar og fast skribent i Dag og Tid.
Vi trykkjer ein epistel som har stått på trykk før,
fordi Walid var for sjuk til å skrive denne veka.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Epistel
Skal det verta fred i Midtausten, må vi læra oss å lytta. Når eg i dag reiser til eit arabisk land, skjønar eg at eg er vorten framand i min eigen kultur. Det er mitt folk – eg vil dei det beste i verda – men eg skjønar kvifor eg vart så lett integrert i Noreg.
Ta berre forståinga av tida. Henne kan eg ikkje tola lenger. Eg landa sist veke i Marrakech og ville ta toget til Casablanca. Men eg kom til jarnbanestasjonen ti minutt etter at toget skulle ha gått. Men toget stod og venta likevel.
Eg kjøpte billett og spurde mannen i billettluka:
«Når kjem toget til Casablanca?»
«Eg veit ikkje.»
«Tek det ikkje tre timar? Det står på nettet.»
«Den tida du talar om, er berre på nettet.»
Toget gjekk etter 32 minutt. Eg spurde så konduktøren: «Når er vi framme?»
«Det tek fire til fem timar om du er heldig. Men du er på toget, og då vil Gud passe på at du kjem fram i alle fall.»
Nordmenn flirer av dette når dei kjem heim frå ferie. Det er eksotisk. Men det er ikkje det. Det skaper mange problem.
Eller ta vedlikehaldet. Hotellet eg tinga, skulle vera i nærleiken av sentrum og i «eit av dei finaste områda i Casa». Eg såg ein moderne tunnel under vegen, men han var stengd av di han var stappfull av søppel.
«Avisene syner stadig bilete av denne tunnelen, men ingen i staten gjer noko», sa ein mann eg møtte.
«Så media har ingen funksjon her i Marokko?»
«Media har ein funksjon, men berre i Europa!»
Men det verste for meg i dag er fråværet av lyttekultur. Det verkar som om det å lytta til andre er ukultur.
Eg ville intervjua ein kritikar om den arabiske våren. Det var mange som sat rundt oss på kafeen. Men då eg stilte spørsmål, svara dei meg alle saman samstundes. Det vart berre støy.
«Eg greier ikkje å få intervjua kritikaren, og eg greier heller ikkje å skjøna noko av det de seier. De snakkar i munnen på kvarandre.»
Dei lo. Ein av dei sa: «Å lytta meir enn å snakka er berre ein vestleg kultur.»
Det slo meg at om det skal verta varig fred i mitt kjære Midtausten, må vi læra å lytta. Vi må rotfesta retten til den andre i sjela vår.
Walid al-Kubaisi er forfattar og fast skribent i Dag og Tid.
Vi trykkjer ein epistel som har stått på trykk før,
fordi Walid var for sjuk til å skrive denne veka.
Fleire artiklar
Det kjæraste eg har? Min ser ikkje slik ut, men eg er ganske glad i han, ja.
Foto via Wikimedia Commons
Smørbutten min får du nok aldri
Ei flygande badstove skal få ny heim, sit det nokon inni alt?
Foto: Maren Bø
Badstovene tek av
Det er interessant korleis badstove inne kan vere så ut, mens badstove ute er så in.
Morgonfrisk fersking
«Ein kan kjenna seg frisk og sterk, vera åndsfrisk eller endåtil frisk som ein fisk, friskna til, verta frisk att frå sjukdomen og heilt friskmeld.»
150-årsjubilant: den austerrikske komponisten Arnold Schönberg (1874–1951).
Fredshymne
Kammerchor Stuttgart tolkar Schönbergs «illusjon for blandakor» truverdig.
Marianne Nielsen i hovudrolla som Winnie. Gerald Pettersen spelar Willie.
Foto: Sebastian Dalseide
Beckett-klassikar av godt merke
Glade dager byr på ein strålande skodespelarprestasjon av Marianne Nielsen.
Papiravisa