Epistel

Walid al-Kubaisi

Då ein framandkar banka på, opna mannen i huset døra og spurde kva han ville. Mannen som stod på trappa, hadde på seg ei fillete kappe og fekk straks sympati frå mannen i huset.

– Kva treng du, spurde han.

­­– Eg er fattig og lid naud. Eg håper du er gåvmild, sa framandkaren.

­– Kvar kjem du frå? Er du verkeleg fattig, ville mannen i huset vita.

Den framande svara at han kom langvegsfrå, at han hadde flykta frå seg sjølv og dårlege handlingar han hadde stått for tidlegare.

­­– Gud eller livet har straffa meg no, og eg angrar. Eg var ein rik mann som korkje tok omsyn til fattige eller foreldrelause born. Eg brydde meg berre om å skaffa meg fleire pengar, uansett kostnad.

Framandkaren, som hadde drive butikk, fortalde vidare at han miste alt han åtte i ein brann. Han hadde òg eigedomar og gull som han måtte selja for å betala attende lån han hadde teke opp for å driva med handel, men han vart berre kvitt halvparten av låna.

­– Då stod eg der, lutfattig, og forstod at Gud hadde straffa meg fordi eg var grådig og gjerrig. Då bad eg til Gud om tilgjeving og at han skulle gløyma misgjerningane mine.

Mannen, som hadde lytta tolmodig, hadde tårer i auga då han opna døra på vidt gap og baud framandkaren inn. Dei gjekk ned i kjellaren, der han hadde fleire sekker fulle av gullmyntar og smykke.

­– Dette er formuen min. Ta det du treng, slik at du kan starta eit nytt liv og forsørgja deg sjølv!

Framandkaren kunne ikkje tru det han høyrde. Då han opna ein sekk, såg han at det ikkje var mat, men gull i han. No kunne den gamle handelsmannen starta på nytt.

Sonen i huset hadde fått med seg samtalen, og han undra seg over at faren var så gåvmild mot den framande mannen.

­ – Ikkje ver overraska, son! Hugsar du arra etter piskeslaga på ryggen min? Dei er spor etter ein rik mann som eg arbeidde for då eg var ung. I alle år har eg drøymt om å hemna meg på han. Den mannen eg drøymde om å møta att, var han som banka på døra. Då eg fekk sjansen, valde eg heller å tolerera han fordi han sjølv hadde innsett at han måtte endra seg og verta eit godt menneske. Moralen min hindra meg i å fortelja han om piskeslaga på ryggen min. Eg gløymde alt og ville heller støtta denne personen som vart fødd på ny etter at han vart gamal.

Walid al-Kubaisi er forfattar og fast skribent i Dag og Tid.