Epistel

Walid al-Kubaisi

Samarbeid: Løva vakna brått då ei mus fall ned på framlabbane hennar. Løva heldt musa mellom labbane og sa sarkastisk:

– Visste du ikkje at dyrekongen søv? No møter du døden!

– Spar meg til den dagen du treng meg, bad musa med tårer i augo.

Løva lo spottande og sa:

­– Kva tid skal eg trenga deg? Korleis torer du å seia det?

– Herre, lat meg vera! Då vil du sjå sjølv at styrken din treng det svake vesenet mitt ein dag.

Løva slapp musa og sa:

– Eg vil sjå korleis.

Nokre dagar seinare fall løva i eit nett og vart fanga. Musa høyrde løvebrøla og sprang etter lyden. Då ho fann løva, gnog ho over nettet og klarte å frigjera løva.

– No veit eg at kongen, uansett styrke og stordom, ikkje vil nyta liv og fridom utan hjelp frå svake vesen, sa løva.

Tolkinga: Ein giftig slange som låg på elvebreidda, fekk auga på reven og ropa:

– Kjære rev, kan du ta meg på ryggen og hjelpa meg over til den andre sida?

– Kva tid vart vi vener? Du er ein giftig slage. Eg lit ikkje på deg, svara reven.

– Eg sver ved jungellova at eg ikkje kjem til å skada deg. Alt eg vil, er å ri på ryggen din slik at eg kjem meg over til hi sida. Eg kjem til å vera takksam og aldri gløyma kva du gjorde for meg, sa slagen.

Reven vart overtydd og lét slangen åla seg opp på ryggen og kveila seg kring nakken hans.

– Diverre, venen min, eg kjem til å bita deg, sa slangen.

– Og det er takken for at eg leit på deg og ville hjelpa deg? Du svor ved jungellova, sa reven.

– Du veit at vi slangar er svikarar. No betalar du for idiotien din. Dette er jungellova, ja!

– Ver så snill, ikkje bit meg! Eg vil ikkje døy i vatnet, skreik reven.

Då dei nådde elvebreidda på den andre sida, var slangen framleis vikla kring revehalsen.

– Eg har eit siste ynske. Eg vil ha eit kyss til farvel før du bit meg, sa reven.

Då slangen snusa på reven, beit reven i slangehovudet og knuste det. Han la slangen på bakken og sa:

– Dette er jungellova slik du tolkar henne.

Walid al-Kubaisi er forfattar og fast skribent i Dag og Tid.