Satireprogrammet Hallo i uken på NRK radio var eit humorflaggskip. Vekeaktuell satire, med dramatiserte kommentarar på nyhenda i veka, levert av dei beste skodespelarane og tekstforfattarar som var fulle av faen.

Ideen kom frå Totto Osvold, og store delar av folket benka seg rundt radioapparata kvar laurdag føremiddag for å høyre vrien som satirikarane og lystigperane hadde på det som hadde hendt i veka. Programmet skifta redaksjon fleire gonger på dei dryge 20 åra moroa varte, og var etter kvart også med på å forsterke den store flodbølgja av imitasjon som heimsøkte norsk humor frå 1990 og utover.

Unge Are Kalvø blei eit kjent namn for folket gjennom Hallo i uken, og hans skarpe penn, usedvanlege lyse hovud og fasetterte talent fekk utfalde seg fritt under produsent Else Michelet, saman med folk som Knut Nærum og fleire titals andre forfattarar og humoristar.

I starten var programmet relativt traust, ein hadde for eksempel innslag med kåseri av Ståle Eskeland midt i, men etter kvart blei det langt meir balstyrig.

Og kven laga programmet? Ein stor bunke frilansarar frå heile landet. I mange år var den einaste faste NRK-tilsette produsent Else Michelet, og i nokre år Kai Sibbern. Michelets erfaring og myndige leiing heldt godt styr på den store gjengen av villstyringar, og resultatet blei eit av dei mest folkekjære og omdiskuterte programma i radiohistoria.

I byrjinga gjekk programmet på P1, og med sendetid laurdag føremiddag fekk mange godtfolk kaffien i halsen og sende inn fortørna klager. Det som vidare skjedde, var som følgjer: Kringkastingsrådet samla seg til møte, det aktuelle innslaget blei sendt i opptak, alle lo, radiodirektør Tor Fuglevik og kringkastingssjef Einar Førde lo aller høgast, og deretter blei saka lagd til sides.

Ikkje alle fann seg i dette laussleppet. Kristelig Kringkastingslag sette seg kvar veke ned med opptak frå programmet og gav ut detaljerte rapportar om kvar enkelt sending, der dei nitid talde opp alle døme på banning, sex og blasfemi – eller det dei sjølve meinte var blasfemi. Radarparet Bjarne og Gunnar (Jens Brun-Pedersen og Otto Jespersen) var dei iallfall ikkje særleg glade i, og dei blei melde til rådet tallause gonger: Eitt av innslaga handla om Yitzhak Shamir: «...det var en figgur som Ivo Caprino ikke var fornøyd med og pælmet på dynga, men trur du fan meg ikke den knortekjeppen klarte å karre seg ned og bli statsminister i Israel, a gitt!»

Dette gjekk ikkje spesielt heim i KrF-krinsar, heller ikkje banninga, som gjentekne gonger blei klaga på. Etter at rådet hadde behandla saka, lydde det frå Bjarne og Gunnar i neste Hallo i uken-sending: «Nå må’re for faen i hælvette bli slutt på all denna banninga fra de jævla fordømrade kommunista i radion!»

Kjell Magne Bondevik fekk naturlegvis kraftig gjennomgå i statsministerperioden sin, og Hallo i uken gløymde aldri å peike på at det berre var to land i verda med prestestyre: Iran og Noreg. Kalvøs imitasjonar av Bondevik er legendestoff.

Men å seie at Hallo i uken var venstrevridd, er ein tynn påstand. Satiren er fri, han skal ta alle som fortener det. Torbjørn Jaglands temmeleg aparte konstruksjon Det Norske Hus blei gjenstand for nådelaus parodiering, for ikkje å snakke om Sponheim, Gro og Jens Stoltenberg.

Programmet inneheldt også nyskrivne viser, og vi avsluttar med mi eiga vise om KrFs Dagfinn Høybråten:

«Ja jeg elsker Dagfinns blå blå øyne

når de ser på meg da fryder meg min sjel

de gir bud om evig liv et sted langt fremme

lyser opp og slår den onde satans makt i hjel.

Han har Bokens ord så sterkt og godt i minne

la hver jævla homo steke i et helvetes bål

Hvis det murres litt om Dagfinns sterke linje

Blir hans vilje enda sterkere enn stål.»

Dagfinn Nordbø

Dagfinn Nordbø er tekstforfattar, satirikar og matmons.