For nokre år sidan fekk eg ein draumejobb av NRK P1: Reiseradioen hyra meg inn for å skrive aktuelle, satiriske låtar på svensk – à la Cornelis Vreeswijk. Alle songane blei framførte live på radio av den dyktigaste Vreeswijk-tolkaren vår, Yngve Fritjof Kristiansen.

NRK slo i eitt høve på stortromma og flaug inn Vreeswijks eigen bassist Owe Gustavsson og gitaristen Conny Söderlund, som båe turnerte med Cornelis i ti år. Tenk – backingmusikarane til Cornelis øvde på min låt – i mi eiga stove! Eg har vel sjeldan vore så starstruck.

Litt seinare reiste eg til Stockholm i lag med Yngve og besøkte venen hans som hadde gjort noko særs spesielt: Han selde stockholmsbustaden sin for å flytte inn i ein slepebåt. Der innreia han bustad og musikkstudio. Båten var med på landgangen i Normandie i 1945(!).

Besøket vårt var i mars, og temperaturen var absolutt ikkje optimal, særleg ikkje når varmeanlegget under fordekket var kaputt – og der skulle Conny og eg sove. Ved hjelp av nokre hundre ullteppe overlevde vi likevel. Conny hadde sjølvsagt med seg gitaren og kom direkte frå såkalla tedans, som er svært populært i Sverige: mat, drikke, levande musikk og dans midt på blanke formiddagen.

Conny var legendarisk. Som 20-åring hadde han ein tilfeldig spelejobb i Argentina, noko som resulterte i at han turnerte heile Sør-Amerika dei neste ti åra. Mykje av den latinamerikanske grooven ein finn i musikken til Cornelis, er takk vere Conny.

Det fanst kjøkken i båten, men for oss var det obligatorisk med eit besøk på Den Gyldene Freden i Gamla Stan, ein historisk restaurant som kan skilte med gjestar som Carl Michael Bellman, Jussi Björling, Evert Taube, Fred Åkerström og naturlegvis Cornelis.

Det blir fortalt om sistnemnde at han ein gong hadde vore på Den Gyldene Freden same dag som han hadde kjøpt ny bil. Mange og langvarige problem med kronofogden (kemneren) gjorde at Cornelis forlangte å få honorar og royalties utbetalte i kontantar, og denne dagen hadde han opna ein breiddfull plastberepose og betalt bilen kontant på staden.

Cornelis var ikkje den som spytta i glaset, men denne kvelden sette han seg i det likevel. Det gjekk ikkje betre enn at han krasja bilen fundamentalt – rett i ei fontene. Derfrå tok Cornelis ein taxi heim. Neste dag ringde han bilseljaren og sa at han ikkje var fornøgd – han ville ikkje ha bilen likevel.

Kva et ein på Den Gyldene Freden? Svensk tradisjonsmat, naturlegvis. På eit slikt etablissement begynner ein ikkje med sushi, cheeseburgar og empanada. Dei held tradisjonane ved like, og det er ein god ting. Alle verdas kjøkken er bra, fusion og crossover òg, men nokon må halde taket i det opphavlege.

Kötbullar med fløytesaus og nypotet er då også ein himmelsk matrett, det er ikkje for ingenting at Ikea serverer dei på butikkrestaurantane sine over heile verda. Likevel er dei så godt orienterte i tida at dei no byr på ein ny type vegetariske bullar, såkalla plantebollar, som smakar like godt som kjøtbollane.

Somme puristar vil likevel protestere, men det vil dei alltid. Verda går vidare, sjølv om eg ikkje trur Den Gyldene Freden nokon gong blir veganrestaurant. På 1900-talet var staden kvardagsrom for kunsteliten, og då restauranten var truga av konkurs, trådde målaren Anders Zorn til og kjøpte han. Seinare donerte han staden til Svenska Akademien. På torsdagar et dei der, i den såkalla Bellmanvåningen i andre etasje.

Har vi restaurantar med liknande historie i hovudstaden vår? Å ja! Engebret Café var jo i si tid den nærmaste naboen til Christiania Theater, og skodespelarane der gjekk gjerne til (veldig lang) lunsj der. Edvard Munch og Bjørnstjerne Bjørnson var hyppige gjestar – Bjørnson gjekk vanlegvis for torsk, og det same gjorde Edvard Munch, som føretrekte steikt småtorsk.

Og torsken held framleis stand på Engebret, for no byrjar jo årets beste tid: lutefisksesongen.

Dagfinn Nordbø

Dagfinn Nordbø er satirikar og tekstforfattar.