Endeleg kom han, våren. Byen opnar seg, folk opnar seg, og alt ein vil, er å vere utandørs og sjå knoppar sprengje seg ut i fridom.

Det har vore vår misnøyes vinter denne gongen, der eg meir enn ti gonger om dagen har tenkt på korleis eg kan sleppe unna den neste fimbulvinteren, den som me veit kjem, og som kanskje blir endå verre.

Men no? Lukkeleg hiv eg det forbaska ullundertøyet ut av syne og sver på at eg straks skal skaffe meg nokre framifrå gullbillettar som skal ta meg vekk frå neste vinter og til fridomen, vekk frå Ultima Thule, om enn berre for nokre veker, eller helst månader; som skrivande fant har eg ikkje mykje pengar, derav ordet fant, men eg har mykje fridom, noko som er meir verdt enn all verdas harde valuta.

Eg kan ikkje skryte av prangande bustad, fyrig bil eller overprisa klede, men eg kan plutseleg sitje i Lisboa, Antibes eller Essaouira og pusle og skrive for mitt daglege brød og min rimelege vin, kanskje medan eg drikk eit lykkegrønt glas myntete i medinaen i Marrakesh, der eg nok ein gong skal forundre meg over kvifor marokkanarane puttar sukker i absolutt alt dei et og drikk, og kvifor dei sjeldan nyttar chili, men alltid spisskummen i maten.

«Eg undrar meg over kvifor marokkanarane puttar sukker i absolutt alt dei et og drikk.»

Eg kan sitje på ein knøttliten kafé i Marrakesh, du veit der den smale vegen kjem frå det store marknadstorget Jemaa el-Fnaa, mens eit tog av menneske sakte defilerer forbi meg der eg sit med mynteteen – ein eseldrivar, ein kar som dreg ei vogn lasta med ein madrass og eit gammalt kjøleskap, ungdomar på sin fyrste moped med den fyrste kjærasten bakpå, turistar som insisterer på at dei må oppleve alt i heile verda gjennom ei telefonlinse, syltynne hundar på evig jakt etter mat, alt medan ein hær av meir eller mindre ville kattar smyg seg frekt inntil beinet mitt for å oppnå eit eller anna, helst noko med kaloriar.

Eller tvert imot på ein roleg plass ved borga i Lisboa, når turistane har gått heim til det sterile hotellet sitt og eg i fullkomen fred kan beundre dei anarkistiske hustaka i Alfama, den einaste plassen eg kan tenkje meg det ville vore heilt greitt å trekkje mitt aller siste andedrag.

Kva et me i desse dagar? Sjølvsagt noko lett, og det kanskje lettaste eg veit, er spagetti med sitron. Du kokar spagettien i godt salta vatn, 100 gram pasta per person, som italienarane seier, denne oppskrifta er til to. Like før han er ferdig kokt, smeltar du fire skeier smør i ei stor gryte til det boblar, og har i to knuste fedd kvitlauk og to gode skeier raspa sitronskal. Nytt helst økologiske sitronar, eller skrubb dei godt i varmt vatn før bruk.

Kok til du kjenner at det luktar godt, det tek gjerne to korte minutt. Så har du i spagettien, som er al dente, bruk ei tong og legg i litt og litt, så to skeier riven parmesan og til slutt ein kopp av pastavatnet. Lat det heile koke mens du rører, til det formar seg ein saus rundt spagettien. Så har du i to skeier sitronsaft, så to skeier parmesan igjen, alt mens du rører.

Om det vert for tjukt eller klumpar seg, berre ha i meir av pastavatnet. Krydre med salt og nykverna pepar, og smak til om det trengst meir sitron. Server med endå litt meir parmesan og sitronskal, og klipp nokre friske urter over.

Lettare kan det ikkje bli på ein tallerken i desse dagar. Eller jo, du kan jo finne nokre saftige melonar, gjerne to typar, til dømes cantaloupe- eller honningmelon, og skjere dei i fine kubar. Så lagar du små trespyd med annankvar bit av melon, spekeskinke og ferske basilikumblad. Dryp spyda med litt balsamicosirup om du har.

Et du dette, vert du lettare. Du vil få lyst til å sveve over vatna, og ja, kanskje du blir så lett at du flyg av garde, til ein plass du elskar, eller har elska på, kanskje på eit flygande teppe, eller ein hard parkbenk, eller opp mot ein vegg, i ein by du alltid kjem tilbake til, der folk er venlege og har sympati for oss som må kjempe oss gjennom fimbulvintrar i livet vårt, fordi me har gjort den bommerten å busetje oss like ved Nordpolen.

Dagfinn Nordbø er tekstforfattar og satirikar.

post@nordbo.no