Blant dei store fordelane ved å vere med i ein kunstnarorganisasjon er kunstnarbustadene. Mykje kan seiast om at inspirasjon er ein illusjon, og at å skape handlar om hardt, vedvarande arbeid. Det er likevel ikkje til å kome frå at det å reise og opphalde seg i eit anna miljø gjer noko med folk som lever av det skapande arbeidet sitt.

Sjølv fekk eg eit positivt sjokk fyrste gong eg trådde inn i arbeidsbustaden til Nopa i sørfranske Vence. Leilegheita er eigentleg ein heilt vanleg familiebustad, men så oppdagar ein den enorme terrassen, som har ei fenomenal utsikt ned mot rivieraen inkludert kystbyane Nice, Juan-les-Pins og Antibes.

Vence, med sine 15.000 innbyggarar, funklar hovudsakeleg om sommaren og er økonomisk heilt avhengig av turistsesongen frå mai til september. Difor har eg ofte reist dit vinterstid, så eg slepp å hamne i altfor mange japanske fotoalbum med alpelua mi.

Ein svensk venn av meg, Lasse, som alltid brukte å sitte utanfor stamstaden Henry’s Bar midt i byen, blei heile sommaren tatt for å vere erkefranskmann og fotografert. Det var kanskje ikkje så merkeleg, sidan han no alltid var kledd i svart frakk, alpelue, pipe, eit glas Pernod – og sjølvsagt det knallraude Aristide Bruant-skjerfet elegant svinga rundt halsen.

Alle dei som tok bilde av han, skulle berre visst at han var ein pensjonert fysikklærar frå Uppsala. Kvar gong eg møtte han og spurde korleis livet var, svarte Lasse: «Alla mina dödliga sjukdomar är stabila!»

Mange kunstnarar har valt Vence for helsa si skuld. Ikkje minst Henri Matisse trong det provencalske klimaet for astmaen sin, og sanneleg bygde han ikkje ei kyrkje der òg, Chapelle Rosaire, mot slutten av livet. Det er eit unikt byggverk, blendande kvitt, lyst, revolusjonerande i forma og med glasvindauge som gir eit heilt spesielt fargespel i kyrkjerommet etter kvart som sola går over himmelen.

Kvar einaste litle detalj, frå veggmaleri, preikestol og prestekjolar til dørknottar, er designa av Matisse. Picasso rådde han på det sterkaste frå å gi seg i kast med prosjektet, men sanninga er jo at den store kunstnaren var grøn av misunning.

Matisse tilsette ei nonne som assistent under byggeprosessen, noko som gav næring til ikkje så reint lite folkesnakk. Forfattaren D.H. Lawrence budde òg i Vence på sine gamle dagar, og polske Witold Gombrowicz, ei av Dag Solstads viktige inspirasjonskjelder, om eg ikkje hugsar heilt feil.

Marc Chagall budde der og skjenkte ein mosaikk til byens katedral, som er landets minste. Sidan Vence hadde viktige kjelder til vatn, blei byen tidleg eit midtpunkt i området, og den pittoreske gamlebyen med murar, torg og tronge brusteinsgater er eit velhalde paradis den dag i dag. Borgtårna i bymuren, derimot, vart rivne under revolusjonen.

For ein som tar seg tid til å sitte rundt på byens barar nokre månader i strekk, er det rikeleg høve til å bli kjent med innbyggarane i Vence. Her blei eg venn med Alex, tidlegare sjeffotograf i franske Vogue, som hyra inn sjølvaste Salvador Dalí som redaktør for ei utgåve.

Her blei eg òg kjend med den danske fotografen Bent Rej, den første fotografen som fekk bli med Rolling Stones på turné. Sidan skapte han bryggeriet Carlsbergs berømte reklamekampanje «Probably the best beer in the world», der han avbildar den grøne Carlsberg-ølbilen i ulike settingar over heile jordkloden.

Kva et eg i Vence? Det dei lokale et. Blåskjel med pommes frites, daube (langkokt oksekjøtt), fiskesupper, omelettar, tartar, sole meunière. Nærleiken til Italia har også medført at pizza er like populært her som i nabolandet. Ein pizzaspesialitet verd å prøve er den med eit speilegg planta midt i. I andre land kallar dei han Bismarck.

Elles handlar eg sjølvsagt på marknaden, der den faste leverandøren min av ferske andeegg står kvar måndag. Ho sel meg også eigne ostar av upasteurisert geitemjølk. Grønsakene treng eg ikkje nemne, her bognar det overalt av lokale, økologiske, nyhausta lekkerbiskar.

No får vi berre håpe at dei ekstremt skeptiske og sta franskmennene lar seg overtale til å ta vaksinen. Viss ikkje blir det altfor lenge til eg kan kjøpe andeegg på torget i Vence.

Dagfinn Nordbø

Dagfinn Nordbø er satirikar og tekstforfattar.