Alt namnet ber bod om symbolikk og sverming. Cathrine Blaavinge Bjørnevog. Det same gjer den heilsvarte bunaden på Um sakne springe blome, debutboki hennar frå 2016. Sjølvsagt er Blaavinge eit pseudonym. Men kva gjer det når det læt så vent og varmt, som eit underleg, blått fjukande fivreld ein skum nordisk vårkveld. Just eit motiv som ville høve Harald Sohlberg eller Hans Egedius. Det er den blåe blomen atterskapt, den blå blomen frå Novalis’ Heinrich von Ofterdingen (1802), men no svivande fram på blåe vengor.

Og leitar du opp Blaavinge på Youtube, finn du ein framburd av henne: eit mildt og mjukt mål som les vart og vedkjømeleg. Eg fær tokken av at vi her har med ein ny Aslaug Vaa å gjera. «Når to gjev seg til kvarandre,/ Og stend eismalle att/ Kjem det ein stri/ I hugen,/ I holdet,/ Om det å eiga/ Og det å vera fri», heiter det i Vaas «Å eiga».

Det er ein slik tematikk og ordhegd eg les ut av kvedi åt Blaavenge. På den eine sida ei utsegn om kjærleik og nærleik, ei hugspaning mellom mor og barn, ei oppleving av sameining versus tapskjensle. På hi sida ein språkleg trolldom, med gamle, dulrame ord. Men Blaavinge blir meir mystisk enn Vaa – og dessverre for mystisk. Då eg høyrde henne lesa, tenkte eg fyrst det var tale om vesttelemål, eller kanskje arkaisk inntrøndsk. Nei dette er Noregs älvdalsk. Og som vi veit, finst det ikkje älvdalsk i Noreg.

Blaavinge røyver ved straumdragi i versekunsten i samtidi. Sjølviscenesetjing og performancepoesi. Det kan vera stort å lesa denne lyrikken. Men eg må vedgå at eg heller sit og lyder på den draumevorne opplesingi åt Blaavinge. Dei prenta kvedi blir ein vonglepp i jamføring. Målet kan fulla vera døkt og dult som Hans Henrik Holms nynorsk, men det må vera tufta på ei meir djuptgåande målodling. Vonleg slær Blaavinge rot som blåblome i neste vende.

Ronny Spaans