Boka Nordlandsviser (1910) er den einaste utgjevinga som står att etter Hans Lind (1866–1935), men han skreiv mykje – dikt, forteljingar og skodespel – heile livet, innimellom anna arbeid, anten som krambusvein i Henningsvær, kontorist i Oslo eller gruvearbeidar i Sør-Afrika.

Få forlag viste interesse for å trykke tekstar på nordlandsdialekt, men i 1910 kom altså Nordlandsviser ut og «Mesta heile opplaget gjekk nordover». «Men desse visene fortener å bli lesne òg av andre enn folk nordpå», skreiv dr.philos. Hallfrid Christensen i forordet til 2. utgåva frå 1936.

Det var i Johannesburg han skreiv desse dikta, som er allsidige og vidfamnande arbeids- og folkelivsskildringar i form av musikalske dikt, eller som her, ein epistel. Slik lét han folket sjølv få komme til orde, og i diktet «Brev heiman-a’» lét han jamvel fiskarkona «ta pennen i handa». Jack Berntsen kalla Lind «den nordnorske visekunstens far», og mange har sett musikk til tekstane.

Hans Lind var ikkje den første til å skrive på nordlandsdialekt, mellom andre var Kristine Colban Aas (1793–1863) tidlegare ute, men Nordlandsviser var først ut i bokform. Og som Trygve Wicklund skriv i eit fint etterord i 4. utgåva frå 1977, ligg det nær å samanlikne boka med Edvard Storms Døleviser.

Målforma var ei blanding av fleire dialektar, som òg spegla Linds noko omflakkande tilvære. Han var fødd på Andenes, voks opp på Bleik og Hovden i Vesterålen og gjekk på middelskolen på Lillehammer. Så fór han til Bergen, før han fekk arbeid på Breistrand i Vesterålen og sidan i Henningsvær i Lofoten. Seinare blei det både Amerika, England, Sør-Afrika og Oslo. Men i visene var han heime i Nordland.

Cathrine Strøm