Mediebransjen

Eva Aalberg Undheim

eva@dagogtid.no

Denne veka tok Trine Eilertsen over som sjefredaktør og administrerande direktør i Aftenposten, Noregs største papir- og abonnementsavis.

I ei tid med fallande opplag for papiravisene generelt har ho meir tru på papirformatet enn før.

– Lyspunktet er jo at falltakta ikkje aukar. Det vil ikkje seie at eg trur vi kjem til å kunne halde fram med papiravis sju dagar i veka i det uendelege, men vi kjem til å jobbe for å halde på papiravisa så lenge som mogleg, seier ho.

Meir politikk og analyse

Eilertsen kjem frå stillinga som politisk redaktør i Aftenposten, har tidlegare jobba som kommentator i NRK og som både journalist, politisk redaktør og sjefredaktør i Bergens Tidende. I årevis har ho delteke i den offentlege debatten.

– Kvifor sjefredaktør, er det ikkje fyrst og fremst mykje administrasjon og bekymringar i ein slik jobb?

– Aftenposten har stort potensial, og eg brenn for å kunne påverke slik at avisa skal kunne bruke det potensialet. Vi lever òg i ei tid då medium som vårt lever av innhaldet, høgkvalitetsinnhald. Angsten for at alt skulle forsvinne i klikkhysteri, har vi lagt bak oss. Så jobben handlar djupast sett om journalistikk.

– Kva vil du med avisa?

– Eg har vore del av leiinga og med på alt strategiarbeid dei fem siste åra, så det ville vore rart om eg no skulle kaste om på alt. Eg kjem til å jobbe vidare med planane vi har om å lage meir og betre journalistikk som folk vil betale for, slik at Aftenposten kjem på tørt land økonomisk. Det handlar om å få til ein god digital økonomi og sikre finansiering av det vi driv med. For innhaldet inneber det å lage journalistikk som både avslører, slik som sakene om reiserekningane til politikarane, og som gjer inntrykk, som sakene om dei to systrene i Al-Hol-leiren i Syria.

– Kva stoffområde bør avisa satse meir på?

– Vi har ikkje vore gode nok på økonomi og næringsliv dei siste åra. Der håpar vi no å kunne byggje oss opp att i samarbeid med E24, der vi går inn som eigar. Det er noko eg har brunne for lenge. Vi ser òg at lesarane er interesserte i politikk og analysar, og det fortener dei å få meir av. Og så er det behov for å forklare og setje saman informasjon i større grad. Mykje av journalistikken i dag er for innforstått. Vi skal verken overvurdere kunnskapsnivået til folk eller undervurdere intelligensen deira.

– Vil du sikre eit klarare skilje mellom redaksjonelt innhald og marknadsføring?

– Ja, når vi får tilbakemelding om at skiljet er for utydeleg, er det berre å gjere det tydelegare. Det er ikkje berre journalistikken som utviklar seg no. Også annonseformata gjer det. Då må vi lytte nøye når publikum reagerer.

– Det har vorte stadig meir nynorsk i Aftenposten. Kjem de til å tilsetje eigne journalistar som brukar nynorsk til dagleg?

– Eg voks opp i Bergens Tidende, der vi og lesarane hadde eit avslappa forhold til målformer. Eg har òg argumentert sterkt for å opne opp i Aftenposten. Men vi får ta eit steg om gongen. Eg er jo svært nøgd med at ein av sundagsgjestene våre, Anne Gunn Halvorsen, skriv nynorsk. Eg har ikkje fått éin einaste negativ reaksjon på det.

– Må kjempe for tilliten

– Dei største politiske debattane i norske medium i 2019 handla om bompengar og vindkraft. Begge to slo ned noko plutseleg. Er det saksfelt og trendar vi journalistar er for dårlege til å få med oss og sjå undervegs?

– Ja, det trur eg. Når vi ser veljarrørslene no og dei to sakene du nemnde, har vi ikkje hatt øyret tett nok til bakken dei siste åra. Ute blant folk har jo ikkje desse sakene skjedd plutseleg. Her har vi alle ein veg å gå for å forstå raskare kva som skjer og kvifor. Det handlar mellom anna om å ha kjeldenettverk langt utanfor Oslo.

– Kva er dei viktigaste utfordingane for norske medium i 2020?

– Eg trur det er den digitale økonomien vår. I tillegg er truverdet vårt utfordra, også internasjonalt. Vi må jobbe for å vere meir opne om vurderingane vi gjer, og om konklusjonane våre, og vi må vere meir audmjuke når vi tek feil.

– Etter Bar Vulkan-saka i VG vart det stilt spørsmål ved truverdet til media. Har de merka noko tillitsproblem?

– Eigentleg ikkje. Erfaringa mi er at slike enkeltsaker pregar tilliten i ein periode, og gjerne mest for dei som står midt oppe i det. Norske medium nyt samla sett forbausande høg tillit, og det er fortent. Men det er òg noko vi må kjempe for å halde på.

– Ingen fasit

– Alternative medium blomstrar på nettet, nokre av dei som ein reaksjon på mistilliten folk har til dei etablerte media. Kva tenkjer du om det?

– Eg skulle ønskje alle medium heldt seg til dei same spelereglane, og at vi var samde om kva som var ryddig og innanfor. Vi i etablerte medium har ikkje vondt av nisjekonkurranse og å verte utfordra på saksfelt, men når ein ikkje held seg til dei same reglane, gjev det ei polarisering som ikkje er sunn for ordskiftet.

– Kva kan gjerast?

– Det er ikkje så mykje vi som mediehus kan gjere med det. Eg trur dei media som ikkje held seg til spelereglane og gjer skikkeleg handverk, kjem til å døy av seg sjølv.

– Korleis trur du det norske medielandskapet ser ut om ti år?

– Eg trur fleire papiraviser kjem til å eksistere berre i helgane, og at folk i hovudsak konsumerer nyhendestoff digitalt i vekene. I tillegg kjem det nok til å skje mykje med forretningsmodellane til mediehusa. Men det er vanskeleg å vite. Det finst ingen fasit i denne bransjen. For ti år sidan sa alle at vi kunne gløyme å ta betalt på nett, men slik vart det ikkje. Det finst betalingsvilje, og han er aukande for godt innhald. Dei pessimistiske visjonane slo ikkje til.