Store sterke menn
Valet i Tyrkia førre helg er eit nytt døme på korleis tyranni kan byggjast og tryggjast med demokratiske verkemiddel, i dette tilfellet med ekte røystesetlar. Fleirtalet av tyrkiske veljarar ville faktisk ha Recep Tayyip Erdogan til president, med utvida fullmakter og i all æve, og dei fekk det.
Under radaren går noko liknande føre seg i vesle Nicaragua. Der har dei òg ein folkevald president, Daniel Ortega, som har vunne val etter val og fått endra grunnlova så han kan halda fram i jobben til han stuper. Då tek vel visepresidenten, kona hans, over.
Det finst mange andre døme på denne nye hybriden – folkevalt tyranni. Det oppstår når den sitjande presidenten får disponera alle statens ressursar og tilsette til eige bruk i valkampen. Skaffar han – det er alltid ein han – seg òg kontroll over dei viktigaste informasjonskanalane, kan presidenten styra nett kva veljarane får vita om han, og om opponentane. Russland er eit godt døme.
Det skal mykje til for å bli kvitt ein slik president når han fyrst har fått bita seg fast og møblert grunnlova, parlamentet, rettsvesenet, politiet og forsvaret etter eigne behov. Kan hende lèt det seg ikkje gjera på demokratisk vis.
Difor ser me no ein sped oppreist mot presidenten i Nicaragua, men Ortega veit meir enn dei fleste om slikt. Det var med oppreist han i si tid tok makta frå Somoza, den førre diktatoren i landet. Ortega vantar no rett nok gulrøtene som Venezuela tidlegare har forsynt han med, og står att med berre pisken.
Den sterke mannen har folket i ryggen nett så lenge han er sterk. Viser han veikskap, kan folket fort falla han i ryggen og fylka seg om ein meir lovande rival. Slik er det gamle Game of Thrones, og røynslene frå Libya, Syria og Irak har vist kva som hender når utanforståande vil blanda seg inn. Då blir alt berre verre, for alle veit no at den som må hjelpast i posisjon av framande makter, ikkje kan bli nokon bergingsmann.
Erdogan får gratulera seg sjølv. Me kan berre ønskja opposisjonen mot han, og mot alle såkalla landsfedrar på endelaus kontrakt, betre lukke neste gong.
Johan Brox
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Valet i Tyrkia førre helg er eit nytt døme på korleis tyranni kan byggjast og tryggjast med demokratiske verkemiddel, i dette tilfellet med ekte røystesetlar. Fleirtalet av tyrkiske veljarar ville faktisk ha Recep Tayyip Erdogan til president, med utvida fullmakter og i all æve, og dei fekk det.
Under radaren går noko liknande føre seg i vesle Nicaragua. Der har dei òg ein folkevald president, Daniel Ortega, som har vunne val etter val og fått endra grunnlova så han kan halda fram i jobben til han stuper. Då tek vel visepresidenten, kona hans, over.
Det finst mange andre døme på denne nye hybriden – folkevalt tyranni. Det oppstår når den sitjande presidenten får disponera alle statens ressursar og tilsette til eige bruk i valkampen. Skaffar han – det er alltid ein han – seg òg kontroll over dei viktigaste informasjonskanalane, kan presidenten styra nett kva veljarane får vita om han, og om opponentane. Russland er eit godt døme.
Det skal mykje til for å bli kvitt ein slik president når han fyrst har fått bita seg fast og møblert grunnlova, parlamentet, rettsvesenet, politiet og forsvaret etter eigne behov. Kan hende lèt det seg ikkje gjera på demokratisk vis.
Difor ser me no ein sped oppreist mot presidenten i Nicaragua, men Ortega veit meir enn dei fleste om slikt. Det var med oppreist han i si tid tok makta frå Somoza, den førre diktatoren i landet. Ortega vantar no rett nok gulrøtene som Venezuela tidlegare har forsynt han med, og står att med berre pisken.
Den sterke mannen har folket i ryggen nett så lenge han er sterk. Viser han veikskap, kan folket fort falla han i ryggen og fylka seg om ein meir lovande rival. Slik er det gamle Game of Thrones, og røynslene frå Libya, Syria og Irak har vist kva som hender når utanforståande vil blanda seg inn. Då blir alt berre verre, for alle veit no at den som må hjelpast i posisjon av framande makter, ikkje kan bli nokon bergingsmann.
Erdogan får gratulera seg sjølv. Me kan berre ønskja opposisjonen mot han, og mot alle såkalla landsfedrar på endelaus kontrakt, betre lukke neste gong.
Johan Brox
Fleire artiklar
Marianne Nielsen i hovudrolla som Winnie. Gerald Pettersen spelar Willie.
Foto: Sebastian Dalseide
Beckett-klassikar av godt merke
Glade dager byr på ein strålande skodespelarprestasjon av Marianne Nielsen.
Ingrid Storholmen har teke utgangspunkt i eit stort datamateriale om folkehelsa i Nord-Trøndelag.
Foto: Merete Haseth
Våren over mannalivet
Ingrid Storholmen gjer tørre helsedata om til levande liv i Bloddråpetall.
Takumi (Hitoshi Omika) og dottera Hana (Ryo Nishikawa) lever eit roleg liv på bygda, som no kan få ein «glampingplass».
Foto: Another World Entertainment
Djevelen i detaljane
By mot land er eit sentralt tema i endå ein framifrå film av Ryusuke Hamaguchi.
Finaste finnbiffen med grøne erter, potet og tyting.
Foto: Dagfinn Nordbø
Finaste finnbiffen
«Seier eg at eg skal invitere på finnbiff, blir folk berre glade. Dei veit at dei skal få smake noko av det beste landet vårt har å by på av ingrediensar, med reinkjøt som helten.»
KrF-leiar Dag Inge Ulstein får ikkje Stortinget med seg på å endre retningslinjene for kjønnsundervisning i skulen.
Thomas Fure / NTB
Utfordrar kjønnsundervisninga
Norske skulebøker kan gjere elevar usikre på kva kjønn dei har, meiner KrF-leiar Dag Inge Ulstein.