Liten skilnad på Ap og Høgre
Debatten mellom Erna Solberg og Jonas Gahr Støre på NRK denne veka syner på nytt kor liten skilnaden er mellom Høgre og Arbeidarpartiet. Ei av få saker det var usemje om, var helikopterbasen på Bardufoss og om Bell-helikoptera skal flyttast til Rygge eller ikkje.
På spørsmål om kva ein skal gjera med mindreårige asylsøkjarar, var skilnaden berre retorisk.
Jo, det er sjølvsagt saker dei er usamde om, som i skattepolitikken. Men Arbeidarpartiet vil ikkje auka skattane meir enn vel 1 prosent eller 15 milliardar av eit statsbudsjett på 1300 milliardar. Og Høgre talar særs lite om skattelette i denne valkampen.
I sak etter sak har dei to partia i dag mykje dei same standpunkta. I klimapolitikken, tempoet i oljeutviklinga, asyl- og innvandringspolitikken, forsvarspolitikken og samferdselspolitikken er likskapen mellom Arbeidarpartiet og Høgre større enn motsetnadane. Ikkje minst i utanrikspolitikken – og særleg støtta til den aktive krigføringa i Afghanistan og Libya.
Difor endar debattar mellom dei to partia fort opp med retorikk og at media etterpå diskuterer kven som vann debatten. Altså kven som ordla seg best, kven som stråla ut mest energi og kven som gav mest tillit. Men alt dette ytre er uinteressant når konkret politikk til slutt skal utformast.
På eit vis har vi to «sentrumsparti i Noreg»: Høgre og Arbeidarpartiet. Høgre har nærma seg Arbeidarpartiet meir enn omvendt. Den store skilnaden på dei to partia går på kven dei vil samarbeida med i regjering – eller ha som støtteparti. Om Høgres allianse med Framstegspartiet – og om Arbeidarpartiet òg skal kunna stø seg på Raudt og MDG for å få til eit eventuelt fleirtal. Såleis får dei mindre partia, som har tydelegare synspunkt i einskildsaker og kvar for seg vil dra politikken i ein bestemt retning, stor innverknad.
I ein slik situasjon vil dei gamle sentrumspartia koma i problem. Senterpartiet har tydeleg valt side, og ser ut til å tena på det. Venstre og KrF, derimot, slit med eit stort forklaringsproblem etter at Høgre opna for Frp. For KrF og Venstre står nærare Arbeidarpartiet enn Frp i dei fleste spørsmål – ikkje minst i klimasaka.
Svein Gjerdåker
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Debatten mellom Erna Solberg og Jonas Gahr Støre på NRK denne veka syner på nytt kor liten skilnaden er mellom Høgre og Arbeidarpartiet. Ei av få saker det var usemje om, var helikopterbasen på Bardufoss og om Bell-helikoptera skal flyttast til Rygge eller ikkje.
På spørsmål om kva ein skal gjera med mindreårige asylsøkjarar, var skilnaden berre retorisk.
Jo, det er sjølvsagt saker dei er usamde om, som i skattepolitikken. Men Arbeidarpartiet vil ikkje auka skattane meir enn vel 1 prosent eller 15 milliardar av eit statsbudsjett på 1300 milliardar. Og Høgre talar særs lite om skattelette i denne valkampen.
I sak etter sak har dei to partia i dag mykje dei same standpunkta. I klimapolitikken, tempoet i oljeutviklinga, asyl- og innvandringspolitikken, forsvarspolitikken og samferdselspolitikken er likskapen mellom Arbeidarpartiet og Høgre større enn motsetnadane. Ikkje minst i utanrikspolitikken – og særleg støtta til den aktive krigføringa i Afghanistan og Libya.
Difor endar debattar mellom dei to partia fort opp med retorikk og at media etterpå diskuterer kven som vann debatten. Altså kven som ordla seg best, kven som stråla ut mest energi og kven som gav mest tillit. Men alt dette ytre er uinteressant når konkret politikk til slutt skal utformast.
På eit vis har vi to «sentrumsparti i Noreg»: Høgre og Arbeidarpartiet. Høgre har nærma seg Arbeidarpartiet meir enn omvendt. Den store skilnaden på dei to partia går på kven dei vil samarbeida med i regjering – eller ha som støtteparti. Om Høgres allianse med Framstegspartiet – og om Arbeidarpartiet òg skal kunna stø seg på Raudt og MDG for å få til eit eventuelt fleirtal. Såleis får dei mindre partia, som har tydelegare synspunkt i einskildsaker og kvar for seg vil dra politikken i ein bestemt retning, stor innverknad.
I ein slik situasjon vil dei gamle sentrumspartia koma i problem. Senterpartiet har tydeleg valt side, og ser ut til å tena på det. Venstre og KrF, derimot, slit med eit stort forklaringsproblem etter at Høgre opna for Frp. For KrF og Venstre står nærare Arbeidarpartiet enn Frp i dei fleste spørsmål – ikkje minst i klimasaka.
Svein Gjerdåker
Fleire artiklar
Familien Nerdrum ved garden i Stavern.
Foto: Agnete Brun / NRK
Ikkje alt er politikk
Politiseringa av Nerdrum-familien er påfallande i lys av kor upolitisk Nerdrum eigentleg er.
Torje Hommedal Knausgård tek mastergrad i fransk ved Universitetet i Oslo. Lea Marie Krona gjer det same i tysk. Dei har få å sitje i kollokviegruppe med.
Foto: Sigurd Arnekleiv Bækkelund
Framandspråka forsvinn
Tilgangen på framandspråk er større enn nokon gong. Likevel er det stadig færre som vil studere dei.
Teikning: May Linn Clement
Forgard i nord
Kan USA kome til å ta over Grønland med makt?
Rune Slagstad på veg inn til Finansdepartementet i november i fjor.
Foto: Dag og Tid
Fylgjene av konkurransestaten
Rune Slagstad syner korleis venstresida lenge har gløymt røtene og prinsippa sine. Der andre held seg til vande spor, gjenetablerer han vona om at vi kan finne ut av kva som er viktigast å diskutere.
Jean-Marie Le Pen døydde 7. januar, 96 år gamal.
Foto: Stephane Mahe / Reuters / NTB
Ein politisk krigar har falle
Jean-Marie Le Pen (1928–2025) vart ein nybrotsmann for all høgrepopulisme i dag.