På to hjul i svingen
I fjor var sparkesykkelen eit leikety for born, i år er han det føretrekte transportmiddelet for byfolk i hundretusental over heile verda. Me var mange som ikkje såg han koma. Det gjorde nok heller ikkje dei kommunale bysykkelselskapa her i landet som i vår fylte opp stativa med gårsdagens teknologi.
Såleis viser sparkesykkelen ikkje minst kvifor politikarane skal vera varsame med å binda seg til teknologiske master, i dette høvet bysykkelen, for dette ordnar marknaden betre. I staden burde politikarane regulera bruken av tohjulingar av alle slag, for det saknar Noreg i dag – som mange syklistar har funne ut.
Der syklistar og fotgjengarar møtest her i landet, finst det nemleg reglar for syklistane, men ikkje for fotgjengarane. Dermed er det duka for konflikt når syklisten er på veg til jobb og ikkje har tid til å forhandla individuelt med alle dei tobeinte (og firbeinte) han møter eller tek att på sin veg, om kven som då skal vika og til kva side.
Til denne miksen kjem no svermar av elsparkesyklistar, som førebels er definerte som syklistar, i opptil 20 kilometer i timen. Å forvisa tohjulingane frå fortauet er éin måte å dempa konflikten på. Det tryggar fotgjengarar og legg risikoen på ryttarane, som ved å leiga sparkesykkel på slike vilkår har akseptert faren ved å ferdast mellom bilar, bussar og trikkar.
At sparkesyklisten kan henda er eit barn utan trafikkopplæring og -erfaring, gjer ei slik løysing problematisk. I så fall må elevane få trafikalt grunnkurs i pensum på barneskulen. At sparkesyklisten òg ofte vil vera ein rusa vaksen, er eit anna problem og må ha ei anna løysing.
På den andre sida: Om både born og vaksne føretrekker elsparkesykkelen til bytransport, treng ein då så mange harde trikkar, bussar og drosjar i sentrum? Kan eldre, rørslehemma og folk med mykje bagasje i staden få tilbod om å leiga trehjulingar?
Slike nye perspektiv og tankar om transport kan sparkesykkelen opna for. Å møta han med forbod og fordøming ville vera ein kortsynt og nitrist måte å takla den nye individuelle kollektivtransporten på. Før eller sidan krev han sin eigen samferdslepolitikk, den som trøsykkelen her i landet aldri fekk.
Johan Brox
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
I fjor var sparkesykkelen eit leikety for born, i år er han det føretrekte transportmiddelet for byfolk i hundretusental over heile verda. Me var mange som ikkje såg han koma. Det gjorde nok heller ikkje dei kommunale bysykkelselskapa her i landet som i vår fylte opp stativa med gårsdagens teknologi.
Såleis viser sparkesykkelen ikkje minst kvifor politikarane skal vera varsame med å binda seg til teknologiske master, i dette høvet bysykkelen, for dette ordnar marknaden betre. I staden burde politikarane regulera bruken av tohjulingar av alle slag, for det saknar Noreg i dag – som mange syklistar har funne ut.
Der syklistar og fotgjengarar møtest her i landet, finst det nemleg reglar for syklistane, men ikkje for fotgjengarane. Dermed er det duka for konflikt når syklisten er på veg til jobb og ikkje har tid til å forhandla individuelt med alle dei tobeinte (og firbeinte) han møter eller tek att på sin veg, om kven som då skal vika og til kva side.
Til denne miksen kjem no svermar av elsparkesyklistar, som førebels er definerte som syklistar, i opptil 20 kilometer i timen. Å forvisa tohjulingane frå fortauet er éin måte å dempa konflikten på. Det tryggar fotgjengarar og legg risikoen på ryttarane, som ved å leiga sparkesykkel på slike vilkår har akseptert faren ved å ferdast mellom bilar, bussar og trikkar.
At sparkesyklisten kan henda er eit barn utan trafikkopplæring og -erfaring, gjer ei slik løysing problematisk. I så fall må elevane få trafikalt grunnkurs i pensum på barneskulen. At sparkesyklisten òg ofte vil vera ein rusa vaksen, er eit anna problem og må ha ei anna løysing.
På den andre sida: Om både born og vaksne føretrekker elsparkesykkelen til bytransport, treng ein då så mange harde trikkar, bussar og drosjar i sentrum? Kan eldre, rørslehemma og folk med mykje bagasje i staden få tilbod om å leiga trehjulingar?
Slike nye perspektiv og tankar om transport kan sparkesykkelen opna for. Å møta han med forbod og fordøming ville vera ein kortsynt og nitrist måte å takla den nye individuelle kollektivtransporten på. Før eller sidan krev han sin eigen samferdslepolitikk, den som trøsykkelen her i landet aldri fekk.
Johan Brox
Fleire artiklar
Marianne Nielsen i hovudrolla som Winnie. Gerald Pettersen spelar Willie.
Foto: Sebastian Dalseide
Beckett-klassikar av godt merke
Glade dager byr på ein strålande skodespelarprestasjon av Marianne Nielsen.
Ingrid Storholmen har teke utgangspunkt i eit stort datamateriale om folkehelsa i Nord-Trøndelag.
Foto: Merete Haseth
Våren over mannalivet
Ingrid Storholmen gjer tørre helsedata om til levande liv i Bloddråpetall.
Takumi (Hitoshi Omika) og dottera Hana (Ryo Nishikawa) lever eit roleg liv på bygda, som no kan få ein «glampingplass».
Foto: Another World Entertainment
Djevelen i detaljane
By mot land er eit sentralt tema i endå ein framifrå film av Ryusuke Hamaguchi.
Finaste finnbiffen med grøne erter, potet og tyting.
Foto: Dagfinn Nordbø
Finaste finnbiffen
«Seier eg at eg skal invitere på finnbiff, blir folk berre glade. Dei veit at dei skal få smake noko av det beste landet vårt har å by på av ingrediensar, med reinkjøt som helten.»
KrF-leiar Dag Inge Ulstein får ikkje Stortinget med seg på å endre retningslinjene for kjønnsundervisning i skulen.
Thomas Fure / NTB
Utfordrar kjønnsundervisninga
Norske skulebøker kan gjere elevar usikre på kva kjønn dei har, meiner KrF-leiar Dag Inge Ulstein.