Lytt til artikkelen:

Teikning, bøker, animasjonsfilm og installasjon

Per Dybvig

Skog

8. februar–12. april
Nils Aas Kunstnerverksted
på Inderøy

I Per Dybvigs utstilling ved Nils Aas Kunstnerverksted trer vi inn i ein skremmande, samstundes dragande skog der alt kan hende. Og det gjer det også.

Med minutiøst detaljerte, sirlege strekar med hårnålstynn penn, kombinert med tusj og pensel, skaper Dybvik eit særeige univers. Han har opparbeidd seg eit solid handverk og kan retteleg sleppe seg laus. Det er ein stor kontrast mellom det tilsynelatande impulsive i vala av motiv og den strenge, tidkrevjande forma. Det er som om kunstnaren startar ein stad på arket, så gror figurane fram og tek til å agere saman.

Utan ramme

Dybvig er ein kjend illustratør, ikkje minst for illustrasjonane han har laga for mellom anna barnebokseriane til Marit Nicolaysen om Svein og rotta, og Doktor Proktor av Jo Nesbø. Med åra har han teikna for meir enn 80 bøker. Verka i utstillinga skil seg sterkt frå den skisseaktige og viltre vi kjenner frå illustrasjonsarbeidet. Her er det ei eiga ro over linjene. Trygge, sikre strekar byggjer lett og elegant opp poetiske tablå med fantasifulle skildringar av vegetasjon. Men når ein ser nærare etter, dukkar det opp bisarre element, som skulande kaninmonster og skeptiske fuglar som sit klare til å kaste seg på vengjene.

Ein kan verkeleg undre seg over kva som går føre seg i denne skogen av underlege individ. Det veks greiner ut av kroppen på fleire av dei menneskeliknande skapningane. Kan hende er vi vitne til ein kamp mellom vegetasjon og dyr?

Det er spennande å fabulere over korleis teikningane kan tolkast, og leite fram alle detaljane i mylderet av linjer. Dybvig viser gleda over å utfalde seg i små format. Dei minste av arbeida har noko av miniatyrens kvalitetar over seg, fascinasjonen over kor smått ein kan utfalde seg. Til dømes er fleire av fuglane under ein centimeter høge, likevel omhyggeleg rissa opp med vengjer, nebb og attityde.

Fleire av teikningane er monterte på veggen utan glas og ramme. Såleis får vi høve til å granske dei på kloss hald – ein luksus som publikum sjeldan er unnt. Dette gir utstillinga eit eksklusivt preg.

«This is where they left»

Dybvig har også med to større teikningar. Det mest spennande av desse er «This is where they left» (2015). Teikninga er heile to meter høg og over tre meter brei. Verket er utført med tusj og pensel, innimellom med så tørre strøk at figurane vert nærast gjennomskinlege. Den varierte penselføringa med tynne og tjukkare liner, og spennet frå lyse valørar til djupt svart, tilfører verket dynamikk.

Samstundes som det kviler ei florlett, poetisk stemning over verket, er det uråd å fri seg frå kjensla av at Dybvig leikar seg med oss. Komposisjonen er utforma av greiner som snor seg i eit liggjande åttetal. Treforma svulmar over av store blomar, og i greinene er fuglar av alle slag, i tillegg nokre underlege røykjande kaninar som skuler morskt føre seg. I bakgrunnen skimtar vi høge fjell som minner om dei vi finn i kinesiske tusjmåleri. Den absurde samansetninga av element gir verket karakter av å vere ei hildring, eit syn som forsvinn berre du gnir deg i auga.

Animasjon og lateks

Dybvig utforskar også streken gjennom teiknefilm som medium. Gjennom ein omstendeleg prosess teiknar han figurane, tek bilete av teikninga, viskar ut figuren, teiknar på nytt og tek nok eit bilete. Det går med meir enn 3000 slike teikningar i éin einaste film. Animasjonsfilmane til Dybvig er røffare i stilen enn dei utstilte teikningane, med surrealistiske handlingsforløp der lydspora er viktige for opplevinga. Av dei tre animasjonsfilmane som vert presenterte, er den fengande musikkvideoen «Evig din» med Morten Abel (2018).

Lengst inne i utstillingsarealet, bortgøymd i ein krok, har Dybvig bygd opp ein tredimensjonal skog av metalltrådar dyppa i lateksmåling. Resultatet er dystert. Greinene spriker mot oss som grådige klør. Dristar vi oss på oppdagingsferd mellom trea, dukkar det opp spor etter sivilisasjon, som underlege figurar, hus og bygningar.

Det leikne over installasjonen passar særleg godt nett her på Nils Aas Kunstnerverksted. Utstillinga til Dybvig er plassert i same lokale som den faste utstillinga med verka til skulptøren, teiknaren og installasjonskunstnaren Nils Aas. Sjølv om dei to arbeider med vidt forskjellige univers, finn vi fleire tangeringspunkt. Vi finn att den same interessa for det gode handverket og omsut for at detaljane skal inngå i ein heilskap. Det leikne og fabulerande uttrykket til Dybvig finn resonans i Aas’ skulpturar av papir, portrett benda av ein ståltråd. Denne utstillingsforma gir verka til Dybvig noko ekstra. Dette åleine gjer utstillinga reisa verd.

Eva Furseth