Å gå glipp av opplevingar
«My Bed», 1998, detalj, Tracey Emin.
Når det ein sjeldan gong handlar om kunst på NRK, plar eg sjå det. Faktaserien Folkeopplysningen tek mål av seg til å granske kor lett vi lèt oss påverke, og i førre veke handla det om kven som bestemmer kva som er kunst.
Eit interessant tema, men programmet mista meg etter nokre få minutt.
Programleiaren opnar på underleg vis med å gå ut på gata med ein plakat med fire bilete – av ein bokstabel, ei seng, skitne asjettar og nokre knoklar – så skal tilfeldige forbipasserande gjette kva for eitt som er kunst. Då vart eg flau over statskanalen vår.
Idébasert kunst treng kontekst. Ein treng kjenne samanhengen verket er sett inn i, for å få noko utbytte av det. Dersom ein ikkje har fått med seg eit så grunnleggjande faktum, har ein gått glipp av store kunstopplevingar gjennom livet.
Kunstverket «My Bed» var av britiske Tracey Emin, ein av dei mest vidgjetne kunstnarane våre. Ho har markert seg på mange vis, mellom anna som ein av dei første kvinnelege professorane ved det ærverdige Royal Academy i London. Vi får snart sjå meir til henne. Til sommaren set ho opp ein ni meter høg skulptur ved det nye Munchmuseet og vert også første utstillar der.
Det vart mykje furore då «My Bed» vart stilt ut ved Sagacho Exhibition Space i Tokyo i 1998. Installasjonen er rett og slett hennar eiga, gjennomherja seng. Her låg ho djupt fortvilt i fleire dagar etter at kjærasten hadde gjort det slutt. Senga er slett ikkje noko pent syn: Sengekleda er skitne, undertøyet har mensblod, her er tomme spritflasker og anna rask. Til saman gir installasjonen eit bilete av stor kjærleikssorg.
Her bryt Emin med forventingane ein har til kvinner: Sjølv i den djupaste krisa skal dei vere velpleidde. Om ikkje må det løynast. Reaksjonane viste at grensene framleis er snevre.
I 1998 vart «My Bed» stilt ut ved Tate Gallery i London og nominert til den høgthengande Turnerprisen.
Det er eit tankekors at det knapt er program om kunst på TV. Kvifor det? Tal frå Statistisk sentralbyrå viser at det er fleire som går på museum enn på fotballkamp.
Eva Furseth
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Når det ein sjeldan gong handlar om kunst på NRK, plar eg sjå det. Faktaserien Folkeopplysningen tek mål av seg til å granske kor lett vi lèt oss påverke, og i førre veke handla det om kven som bestemmer kva som er kunst.
Eit interessant tema, men programmet mista meg etter nokre få minutt.
Programleiaren opnar på underleg vis med å gå ut på gata med ein plakat med fire bilete – av ein bokstabel, ei seng, skitne asjettar og nokre knoklar – så skal tilfeldige forbipasserande gjette kva for eitt som er kunst. Då vart eg flau over statskanalen vår.
Idébasert kunst treng kontekst. Ein treng kjenne samanhengen verket er sett inn i, for å få noko utbytte av det. Dersom ein ikkje har fått med seg eit så grunnleggjande faktum, har ein gått glipp av store kunstopplevingar gjennom livet.
Kunstverket «My Bed» var av britiske Tracey Emin, ein av dei mest vidgjetne kunstnarane våre. Ho har markert seg på mange vis, mellom anna som ein av dei første kvinnelege professorane ved det ærverdige Royal Academy i London. Vi får snart sjå meir til henne. Til sommaren set ho opp ein ni meter høg skulptur ved det nye Munchmuseet og vert også første utstillar der.
Det vart mykje furore då «My Bed» vart stilt ut ved Sagacho Exhibition Space i Tokyo i 1998. Installasjonen er rett og slett hennar eiga, gjennomherja seng. Her låg ho djupt fortvilt i fleire dagar etter at kjærasten hadde gjort det slutt. Senga er slett ikkje noko pent syn: Sengekleda er skitne, undertøyet har mensblod, her er tomme spritflasker og anna rask. Til saman gir installasjonen eit bilete av stor kjærleikssorg.
Her bryt Emin med forventingane ein har til kvinner: Sjølv i den djupaste krisa skal dei vere velpleidde. Om ikkje må det løynast. Reaksjonane viste at grensene framleis er snevre.
I 1998 vart «My Bed» stilt ut ved Tate Gallery i London og nominert til den høgthengande Turnerprisen.
Det er eit tankekors at det knapt er program om kunst på TV. Kvifor det? Tal frå Statistisk sentralbyrå viser at det er fleire som går på museum enn på fotballkamp.
Eva Furseth
Fleire artiklar
Familien Nerdrum ved garden i Stavern.
Foto: Agnete Brun / NRK
Ikkje alt er politikk
Politiseringa av Nerdrum-familien er påfallande i lys av kor upolitisk Nerdrum eigentleg er.
Torje Hommedal Knausgård tek mastergrad i fransk ved Universitetet i Oslo. Lea Marie Krona gjer det same i tysk. Dei har få å sitje i kollokviegruppe med.
Foto: Sigurd Arnekleiv Bækkelund
Framandspråka forsvinn
Tilgangen på framandspråk er større enn nokon gong. Likevel er det stadig færre som vil studere dei.
Teikning: May Linn Clement
Forgard i nord
Kan USA kome til å ta over Grønland med makt?
Rune Slagstad på veg inn til Finansdepartementet i november i fjor.
Foto: Dag og Tid
Fylgjene av konkurransestaten
Rune Slagstad syner korleis venstresida lenge har gløymt røtene og prinsippa sine. Der andre held seg til vande spor, gjenetablerer han vona om at vi kan finne ut av kva som er viktigast å diskutere.
Jean-Marie Le Pen døydde 7. januar, 96 år gamal.
Foto: Stephane Mahe / Reuters / NTB
Ein politisk krigar har falle
Jean-Marie Le Pen (1928–2025) vart ein nybrotsmann for all høgrepopulisme i dag.