Det Norske Teatret

David Bowie og
Edna Walsh:

Lazarus

Omsett av Frode Grytten
Regi: Anders T. Andersen
Scenografi og kostyme: Kleiva & Myrtvedt
Musikalsk leiing: Svenn Erik Kristoffersen
Videodesign: Boya Bøckman

Den store stjernestatusen og mangfaldige evnerikdomen til ikonet David Bowie er det ingen grunn til å setje spørjeteikn ved. Er det nokon som lever etter sin død, er det vel han. Ein ustanseleg desperasjon var det på eit vis over heile livsverket hans, i song etter song, og i utsjånaden og stilen hans. Han hadde det typisk strenge, kontrollerte britiske over seg og samstundes eit eksplosivt kunstnarleg uttrykk. Det er såleis ikkje utypisk at musikalen som no nærast er testamentet hans, nett handlar om ei uroleg sjel, ei sjel som vil heim. Musikalen Lazarus er eit etterspinn av romanen og filmen The Man Who Fell to Earth, som handlar om ein mann, eit romvesen, som er fanga på jorda og lengtar attende til planeten han kom frå.

Storsatsing

Det Norske Teatret har satsa stort på noregspremieren på Lazarus. Her er det skodespelarar med gull i strupen, eit framifrå sjumannsorkester og eit til dels overveldande visuelt sceneshow. Mykje spel går føre seg i avanserte videoinstallasjonar, og koreografien til Belinda Braza har nett den rette rytmen musikken legg opp til. Den største utfordringa for regissøren Anders T. Andersen har tydelegvis vore å få musikken og skodespelet til å stemme overeins. Dei scenene der det lukkast best, er dei som er dominerte av hovudpersonen, som Joachim Rafaelsen gjer med ei imponerande Bowie-maskering. I det heile ein strålande prestasjon av Rafaelsen.

Resten av ensemblet hamnar diverre i eit heller inkjeseiande mellomstadium, av di korkje rollefigurane eller situasjonane vert tydelege nok. Det er sjølvsagt òg eit problem at dialogen er på norsk, medan songane er på originalspråket. For dei av oss som ikkje kjenner Bowie-tekstane på fingrane, vert dette spriket i innhald for stort. (Dette problemet synte seg òg i oppsetjinga av Woyzeck, med Tom Waits-songar, som Det Norske Teatret gjorde for nokre år sidan. Det er ei krevjande musikkteaterform å gjere på andre språk.)

Konserthylling

Slik sett vert faktisk den teatrale dimensjonen den svakaste ved Lazarus på ei norsk scene, trass i mange fine visuelle arrangement. Og det er i alle høve ikkje aktørane si skuld. For dei syng så det kiler nedetter ryggen, både Rafaelsen, Heidi Gjermundsen Broch, Petter Vermeli og Mimmi Tamba og ensemblet i det heile. Dette er først og fremst ei gedigen konserthylling til David Bowie og musikken hans. Og som det kan framsyninga fullt ut tilrådast.

Bent Kvalvik

Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.