Drama / Thriller

Regi: Halina Reijn

Babygirl

Med: Nicole Kidman, Harris Dickinson, Antonio Banderas, Sophie Wilde
Kinofilm

Romy (Kidman) er administrerande direktør i eit stort selskap som sel robotar. Ho har stor suksess. Då Esme (Wilde) presenterer nye praktikantar, skil ein kjekkas seg ut. Samuel (Dickinson) er uvanleg direkte i ord og handling.

Romy er fascinert. Heime har ho den kjærlege mannen Jacob (Banderas) og to kule, frie tenåringsdøtrer. Førebiletet Romy har nok å tape på ein skandale.

Mønsterelevar

Det er sex frå starten. Etter ei økt med mannen sin forsvinn Romy til datamaskina og framhald som tyder på at ho tenner på ein tøffare tone. Teaterregissøren Jacob seier tidleg at Hedda Gabler ikkje er driven av attrå, men er sjølvdestruktiv. Orda kvernar etter kvart som Romy tek større sjansar med unge Samuel. Spenninga er sterk mellom lysta hennar og helterolla for aspirerande kvinner.

Nicole Kidman vekslar sjølvsikkert mellom sterk direktør og kvinne på randen av sosialt samanbrot. Harris Dickinson er ikkje berre eit pent andlet, men glimtar til med nyansar, sjølv om rolla er enklare. Filmen har tempo, trykk og nerve.

Jasper Wolf held i kamera på alle dei tre filmane til Halina Reijn, etter bragda si med colombianske Monos. Det er tett og flott. Låtar av Robyn, INXS og Le Tigre luktar lyst og leven. «Father Figure» med George Michael er forstyrrande taima.

Makta

Den røynde nederlandske skodespelaren Halina Reijn debuterte som regissør og manusforfattar med Instinct (2019), om ein kriminalpsykolog som fell for ein mann som sonar for fleire valdtekter. Ein kan trygt seie at Reijn likar kvinneroller som trekkjer mot det utrygge. Babygirl er slik ei forlenging av debuten. Andrefilmen Bodies, Bodies, Bodies (2022) er ein artig grøssarkomedie frå USA. I Babygirl møtest estetiske og tematiske ambisjonar.

Reijn melder klart frå. Nokre replikkar er didaktiske, utan at det plagar for mykje. Historia i Babygirl er klassisk. Det kvinnelege blikket bidreg til kompleksitet, utan at det i seg sjølv er nyskapande. Reijn gjer meir enn å vri om på maktforholda. Ho gjer det vanskeleg. Det er bra. Det er neppe alle feministar som vil leggje sin elsk på denne filmen, men Reijn nektar å lata Romy vere eit objekt for mannleg fantasi. Filmskaparen utforskar vidare fridom og motsetnader inni oss. Slik nyfikne er ikkje sjølvsagt.

Ein må berre sjå til ein annan premiereklar film for å sjå det. Parthenope – Napolis skjønnhet av Paolo Sorrentino er heller hjernedaud, same kor mange referansar han har til napolitansk mytologi. Han seier lite tankevekkjande om sitt intenst mannlege blikk på klassisk (sjølvsagt kvinneleg) venleik. Har perspektiv relevans? Sjølvsagt. Kven som har makta til å sjå, tel. Og så lyt vi òg sjå det utrivelege.

Det vrir seg i meg rett som det er under Babygirl, men friksjonen løftar filmen. Parthenope er eit fjasete, vakkert og keisamt glansbilete. Då vil eg heller grave i grumset med Reijn i den meir visuelt utfordrande Babygirl.

Håkon Tveit

Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.