Dokumentar

Regi: Nick Broomfield

Whitney: Can I Be Me?

Distribusjon: Tour de Force

Ikkje eingong The Beatles hadde så mange slagerar på rad som Whitney Houston (1963–2012) når det kjem til den vidgjetne Billboard-lista. Då ho entra TV-skjermane live med «The greatest gift of all» i 1985, med plateselskapet Arista trygt i ryggen, var ei stjerne fødd. Befruktinga var kanskje kunstig, men genmaterialet var av purt gull.

TV-kino

Eg har nemnt det før, men gjer det igjen: Eg diggar at sjølv om det ofte held å sjå dokumentarar på dataen, er det alltid best med film på kino. Og Whitney Houston gjer seg godt i stort format. Ho er trass alt ein formidabel artist – med ei formidabel tragisk historie. Og dette er spesialfeltet til dokumentarist Nick Broomfield som har filmar som Kurt & Courtney (1998) og Biggi and Tupac (2002) bak seg. Kjeldene hans er gode, og gjer at ein viss balanse vert halden. Whitney sjølv vil aldri kunna fortelja kva som eigentleg tok livet av henne til slutt, men som det vert sagt i starten: Ho døydde ikkje av overdose, ho døydde av kjærleikssorg. Det verkar ikkje usannsynleg.

Ikkje så lett

Vil rikdom eller ry nokosinne gjera ein lukkeleg? Houston avviser iallfall dette i fleire intervju. Oppvaksen i New Jersey med mora Cissy, sjølv ein prominent songar og dirigent i baptistkyrkja deira, og med eit nært forhold til både faren og brørne, var identiteten hennar trygt forankra i det svarte USA. At Arista valde å selja henne så kvit som råd var, gjorde kanskje uoppretteleg skade tidleg i karrieren. Då publikummet bua under ei prisutdeling i 1989, fekk ho for alvor høyra at ho hadde selt soulsjela si, ein merkelapp ho sleit med å kvitta seg med.

Ikkje veit eg kor mykje som er sant av rykta som florerte om ekteskapeleg vald, utført av mannen hennar, Bobby Brown. Heller ikkje om ho faktisk var bifil og hadde eit forhold til Robyn Crawford, kunstnarleg ansvarleg for Houston-sirkuset. Kanskje det uansett ikkje er så nøye. Ein vert ikkje klokare etter å ha sett filmen, anna enn på at Whitney Houston verkeleg ikkje levde som den prinsessa media lenge prøvde å presentera henne som i starten på karrieren. Heller ikkje så overflatisk som den crackinfiserte, dårlege mora dei valde å fokusere på seinare i livet. Whitney: Can I Be Me? er mest av alt ein hyllest, slik viktige personar får ein biografi og ein dokumentar om livet sitt, verkar det som.

Brit Aksnes

Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.