Dokumentar

Regi: Lars Erlend
Tubaas Øymo

Jeg vil bo i mitt navn

Med: Tomas Espedal

Dokumentaren er ikkje ei filmatisering av boka Tomas Espedal gav ut i 1990, men eit portrett av ein forfattar som lever eit litt anna liv enn dei fleste av oss, men ikkje meir forskjellig enn at det går an å kjenne seg att i mykje av det.

Fem år

Regissøren har fått følgje Espedal gjennom fem år, og resultatet er blitt interessant og sjåverdig. Men kor mykje får ein vist på 40 minutt? Ikkje nok til at ein kjem nemnande djupt inn i materien. Derfor blir det noko overflatisk over heile prosjektet.

Det vi får sjå, er i all hovudsak slikt som vi har kunna lese oss til i Espedals bøker – vandringane, forholdet til faren, drikkinga, kjærleiken og kjærleikstapet, kvifor han går i dress på dei lange og mange vandringane sine (for at ikkje nokon skal tru at han er idrettsmann), skrivinga (på ein gammal skrivemaskin) og så bortetter.

Mannen vi møter, er vennleg, sjarmerande og bestemt. Vi får ei kjensle av å komme tett innpå han, men han verken utleverer seg eller blir utlevert.

Språket

I glimt fortel han om forholdet til språket, kvifor han skriv om det vakre og verdfulle («jeg er god til å se det vakre»), at han drøymer om å bli ein annan, at han er full av kjærleik til livet, om trongen til å avvike frå den borgarlege konformiteten m.m. Men berre i glimt og utan å gå i djupna. Derfor er ikkje dette ein film som set særleg spor etter seg. Og slik vil vel Espedal ha det.

Jan H. Landro