Tor på tur
Det minst forstyrrande er at Tor med hammaren, reinkarnert i ein norskamerikanar, ikkje styrer kjenslene sine.
Nat Wolff og Iben Akerlie spelar i filmen som er inspirert av norrøn mytologi.
Foto: Nordisk Film Production
Action / fantasi
Regi: André Øvredal
Torden
Med: Nat Wolff, Iben Akerlie, Per Frisch
Skada og forvirra surrar ein norskamerikanar rundt i Hardangerfjorden. Eric (Wolff) har med kreftene sine sett fyr på ein gard, og når lensmannen i Odda (Frisch) fakkar han, kallar dei inn psykolog Christine (Akerlie) for å sjå om ho kan finna ut kva som styrer han. Gneistar slår, både mellom dei og frå hendene til Eric.
Ros
Det er mykje å rosa regissør André Øvredal for: at han brukar originale innspelingsstader, at han torer utfordra gamle, norske mytar (han stod for Trolljegeren i 2010), rett og slett at han kastar litt Hollywood-glans over trauste film-Noreg. Men betyr det at han med Torden har laga ein bra film? Det blir å gje han ufortent ros. Det vert for mykje av det søkte. Av ein eller anna grunn synst eg Trolljegeren var meir «truverdig», i den forstand at når du skal filma eit fullstendig usannsynleg scenario, hjelper det at elementa rundt er truverdige. Det sviktar slik på detaljane at det går utover heilskapen. Kva er oddsa for at ein norskamerikanar som har reist heile vegen for å treffa slektningane sine, ikkje veit at det heiter takk på norsk? Som eit utruleg enkelt døme. Det er faktisk meir sannsynleg at han er Tor med hammaren, spør du meg.
Ris
Eg er kanskje i overkant opphengt i dialektbruk i film, og Øvredal skal igjen ha ros for innsatsen på å vekta målføremangfald. Og igjen ris for at han ikkje har vore meir streng med lensmannen, spelt av Per Frisch, som i eine augeblinken snakkar rogalandsk, i andre ganske overtydande harding, så rein «teaternynorsk», før han har austlandsk aksent når han snakkar engelsk. Gaaah! Det er så forstyrrande!
Likeins irriterer eg meg over hovudpersonen Eric og dei øydeleggjande kreftene hans. Kanskje det er meint symbolsk, men for meg vert det iallfall tydeleg at dumme, sjølvopptekne folk ikkje burde få for mykje makt. Det er også tydeleg at vestlandsnatur og trendy norrøn mytologi ikkje er nok til å laga gode spelefilmar.
Brit Aksnes
Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Action / fantasi
Regi: André Øvredal
Torden
Med: Nat Wolff, Iben Akerlie, Per Frisch
Skada og forvirra surrar ein norskamerikanar rundt i Hardangerfjorden. Eric (Wolff) har med kreftene sine sett fyr på ein gard, og når lensmannen i Odda (Frisch) fakkar han, kallar dei inn psykolog Christine (Akerlie) for å sjå om ho kan finna ut kva som styrer han. Gneistar slår, både mellom dei og frå hendene til Eric.
Ros
Det er mykje å rosa regissør André Øvredal for: at han brukar originale innspelingsstader, at han torer utfordra gamle, norske mytar (han stod for Trolljegeren i 2010), rett og slett at han kastar litt Hollywood-glans over trauste film-Noreg. Men betyr det at han med Torden har laga ein bra film? Det blir å gje han ufortent ros. Det vert for mykje av det søkte. Av ein eller anna grunn synst eg Trolljegeren var meir «truverdig», i den forstand at når du skal filma eit fullstendig usannsynleg scenario, hjelper det at elementa rundt er truverdige. Det sviktar slik på detaljane at det går utover heilskapen. Kva er oddsa for at ein norskamerikanar som har reist heile vegen for å treffa slektningane sine, ikkje veit at det heiter takk på norsk? Som eit utruleg enkelt døme. Det er faktisk meir sannsynleg at han er Tor med hammaren, spør du meg.
Ris
Eg er kanskje i overkant opphengt i dialektbruk i film, og Øvredal skal igjen ha ros for innsatsen på å vekta målføremangfald. Og igjen ris for at han ikkje har vore meir streng med lensmannen, spelt av Per Frisch, som i eine augeblinken snakkar rogalandsk, i andre ganske overtydande harding, så rein «teaternynorsk», før han har austlandsk aksent når han snakkar engelsk. Gaaah! Det er så forstyrrande!
Likeins irriterer eg meg over hovudpersonen Eric og dei øydeleggjande kreftene hans. Kanskje det er meint symbolsk, men for meg vert det iallfall tydeleg at dumme, sjølvopptekne folk ikkje burde få for mykje makt. Det er også tydeleg at vestlandsnatur og trendy norrøn mytologi ikkje er nok til å laga gode spelefilmar.
Brit Aksnes
Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Morten Søberg er direktør for samfunnskontakt i SpareBank 1 og har skrive fleire essaysamlingar om økonomi, politikk og skriftkultur.
Foto: Spartacus
Fall og vekst i Sør-Atlanteren
Morten Søberg er best når han ser vidare enn pengestellet.
I heimen sin på Norneshaugane ved Sogndal har Idar Mo forfatta eit hundretal innlegg om norsk samferdslepolitikk, dei fleste om uforstanden i satsinga på jernbanen.
Foto: Per Anders Todal
Talknusaren og den store avsporinga
For Idar Mo i Sogndal er ikkje buss for tog noko å sukke over. Det er framtida.
Tanya Nedasjkivska i Butsja i Ukraina sørger over ektemannen, som var mellom dei mange myrda sivilistane som russiske invasjonsstyrkar på retrett lèt etter seg langs gatene i 2022.
Foto: Rodrigo Abd / AP / NTB
«Utan den militære støtta ville Ukraina i dag vore okkupert av Russland.»
Kart: Anders Skoglund, Norsk Polarinstitutt
Arvingane til Amundsen
Om lag 200 menneske vitjar Sørpolen kvart år. Denne sesongen sette fire nordmenn av garde på ski. Ikkje alle kom fram.
Hübner (t.v.) mot verdsmeister Karpov i 1979.
Foto: Rob Croes / Anefo
Doktor utan fjas
Den mest akademiske sjakkspelaren i historia døydde sundag 5. januar, 76 år gamal.
Papiravisa