Kortspelarane
«Kortspelarane», 1892–95.
Courtauld Gallery
«Kortspelarane» er eit av verka i Cézanne-utstillinga som no vert vist i Bergen. Dette er eitt i ein serie med fem måleri med dette motivet, kvart av dei selde for enorme summar og spreidde vidt utover. Serien er rekna som heilt sentral i produksjonen til franskmannen, rett og slett eit omdreiingspunkt i kunsthistoria. Versjonen som er stilt ut i Bergen, var faktisk i si tid på norske hender, eigd av skipsreiaren og kunstsamlaren Jørgen Breder Stang (1874–1950). Stang tilbaud både «Kortspelarane» og verk av Gauguin og Renoir for å dekke ein straffeskatt etter første verdskrigen. Likningssjefen sa nei, og verka vart sørgjeleg nok selde til utlandet. «Kortspelarane» vart kjøpt av den engelske samlaren Samuel Courtauld (1876–1947).
Når ein står føre «Kortspelarane», kan ein undre seg over kvifor nett dette verket vart så berømt. Her ser vi to menn lute seg over seg over korta sine ved eit lite kafébord, dei urørlege positurane deira speglar kvarandre. Stemninga er kvardagsleg, her er det lite som står på spel. Det er eit enkelt, nærast banalt bilde som eigentleg er lett å gå forbi.
Det er nettopp det enkle som gjer verket stort. Dei fem versjonane av kortspelarane vart samla i ei utstilling ved Courtauld Gallery i London i 2010 og i MOMA i New York året etter. Bevarte skisser viser det omfattande arbeidet med å få komposisjonen til å klaffe. Motivet har fleire forbilde i eldre kunst. Karakteristisk for dette sjangermotivet er skildringa av ei handling, helst eit bedrageri, som vi ser i «Le Tricheur à l’as de carreau» (1620–1640) av Georges de La Tour.
Også den første versjonen til Cézanne er forteljande, om enn ikkje like dramatisk som bilda frå barokken. Gjennom nitidig skissearbeid ser vi korleis kunstnaren forenklar og destillerer, kjempar med motivet, til det som står att er former på ei flate, der kvar linje fell saman i ein større heilskap. Verket viser kor mykje arbeid som ligg bak ei god forenkling.
Arbeidet med serien vart førande for korleis Cézanne kom til å måle fram til han døydde, 67 år gamal, i 1906. Desse bileta vert også viktige for korleis den globale kunstretninga modernismen kom til å falde seg ut på 1900-talet.
Eva Furseth
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
«Kortspelarane» er eit av verka i Cézanne-utstillinga som no vert vist i Bergen. Dette er eitt i ein serie med fem måleri med dette motivet, kvart av dei selde for enorme summar og spreidde vidt utover. Serien er rekna som heilt sentral i produksjonen til franskmannen, rett og slett eit omdreiingspunkt i kunsthistoria. Versjonen som er stilt ut i Bergen, var faktisk i si tid på norske hender, eigd av skipsreiaren og kunstsamlaren Jørgen Breder Stang (1874–1950). Stang tilbaud både «Kortspelarane» og verk av Gauguin og Renoir for å dekke ein straffeskatt etter første verdskrigen. Likningssjefen sa nei, og verka vart sørgjeleg nok selde til utlandet. «Kortspelarane» vart kjøpt av den engelske samlaren Samuel Courtauld (1876–1947).
Når ein står føre «Kortspelarane», kan ein undre seg over kvifor nett dette verket vart så berømt. Her ser vi to menn lute seg over seg over korta sine ved eit lite kafébord, dei urørlege positurane deira speglar kvarandre. Stemninga er kvardagsleg, her er det lite som står på spel. Det er eit enkelt, nærast banalt bilde som eigentleg er lett å gå forbi.
Det er nettopp det enkle som gjer verket stort. Dei fem versjonane av kortspelarane vart samla i ei utstilling ved Courtauld Gallery i London i 2010 og i MOMA i New York året etter. Bevarte skisser viser det omfattande arbeidet med å få komposisjonen til å klaffe. Motivet har fleire forbilde i eldre kunst. Karakteristisk for dette sjangermotivet er skildringa av ei handling, helst eit bedrageri, som vi ser i «Le Tricheur à l’as de carreau» (1620–1640) av Georges de La Tour.
Også den første versjonen til Cézanne er forteljande, om enn ikkje like dramatisk som bilda frå barokken. Gjennom nitidig skissearbeid ser vi korleis kunstnaren forenklar og destillerer, kjempar med motivet, til det som står att er former på ei flate, der kvar linje fell saman i ein større heilskap. Verket viser kor mykje arbeid som ligg bak ei god forenkling.
Arbeidet med serien vart førande for korleis Cézanne kom til å måle fram til han døydde, 67 år gamal, i 1906. Desse bileta vert også viktige for korleis den globale kunstretninga modernismen kom til å falde seg ut på 1900-talet.
Eva Furseth
Fleire artiklar
Familien Nerdrum ved garden i Stavern.
Foto: Agnete Brun / NRK
Ikkje alt er politikk
Politiseringa av Nerdrum-familien er påfallande i lys av kor upolitisk Nerdrum eigentleg er.
Torje Hommedal Knausgård tek mastergrad i fransk ved Universitetet i Oslo. Lea Marie Krona gjer det same i tysk. Dei har få å sitje i kollokviegruppe med.
Foto: Sigurd Arnekleiv Bækkelund
Framandspråka forsvinn
Tilgangen på framandspråk er større enn nokon gong. Likevel er det stadig færre som vil studere dei.
Teikning: May Linn Clement
Forgard i nord
Kan USA kome til å ta over Grønland med makt?
Rune Slagstad på veg inn til Finansdepartementet i november i fjor.
Foto: Dag og Tid
Fylgjene av konkurransestaten
Rune Slagstad syner korleis venstresida lenge har gløymt røtene og prinsippa sine. Der andre held seg til vande spor, gjenetablerer han vona om at vi kan finne ut av kva som er viktigast å diskutere.
Jean-Marie Le Pen døydde 7. januar, 96 år gamal.
Foto: Stephane Mahe / Reuters / NTB
Ein politisk krigar har falle
Jean-Marie Le Pen (1928–2025) vart ein nybrotsmann for all høgrepopulisme i dag.