I utstillinga «KVINNE – 1970-tallets feministiske avantgarde» ved Stavanger kunstmuseum kan vi fryde oss over kor mykje humor det er i arbeida. Trass i eit alvorleg tema, trass i at kunstnarane møtte urimeleg motstand, tek dei ikkje offerrolla; dei svarar med friske, kvasse verk.

Kunsten i dag er sjeldan like artig å sjå på. Rett nok støyter du stadig på verk som får deg til å drage på smilebandet, men munnen løftar seg sjeldan så høgt at nokon kan så mykje som skimte tennene dine. Kvifor er det slik?

Då kan det hende nyare samtidskunst har all grunn til ikkje å spele på humor.

Med åra har kunsten blitt grenselaus, og skilja mellom kunst og kvardagsliv er viska ut.

Såleis er eit verk ikkje så lett å kjenne att om ein møter det utanfor utstillinga.

Kunstbiletet var enklare på syttitalet. Syttitalsfeministane trong ikkje uroe seg over om verka deira kunne tolkast som noko anna enn kunst. Dei laga si eiga greie og pressa fram eit nytt kunstsyn.

Dersom kunstnarane hadde laga tilsvarande verk i dag, ville vi forstått dei heilt annleis. I dag har vi fått eit overseksualisert blikk på kroppen, og særleg på kvinna, difor ville han ha vore vanskeleg å bruke som symbol på same måten. Samstundes har folk blitt meir hårsåre. Kunstnarane må vere meir varsame for å ikkje krenkje nokon, for å ikkje snakke om å erte på seg nokon. Berre tenk så mange hatmeldingar desse kvinnene ville fått i dag.

Har det blitt slik at det vi som publikum meiner er morosamt, ikkje kan vere skikkeleg kunst? Kan hende det er her hunden er gravlagd. Er det vi som er publikum, som har skulda, og ikkje kunstnarane? At vi sjaltar vekk det som er artig, og degraderer det og heller dyrkar det alvorsame? Og ikkje ser at under humoren kan det ligge djupare meining?

Det er likevel ikkje verdt å gå for djupt inn i temaet. Å analysere humor er som å dissekere ein frosk, vert det sagt. Få menneske er interesserte i å sjå på, og frosken døyr.

Eva Furseth