Eksperimentell pop

Thea
Hjelmeland:

Kulla

Thea Music / Musikkoperatørene

Eg har gjort mine undersøkingar, folkens. Reaksjonen er kroppsleg og kontant, som om kvar og ein blodbankande organisme fell inn i ein taktfast glød, om du no er på kjøkkenet eller på hemsen. Det er noko med spretten og smittande musikk som kan få eit rom til å losne og smelte i sin eigen rytme, og Hjelmeland veit kva det er.

Overrumplande

På sitt beste er popmusikken både fri og frigjerande, ei djupast sett uregjerleg, kulturell kraft som på seinkapitalismens premiss likevel kan verke sterkt identitetspolitisk i kollektiv og individuell forstand, men berre om det leikne vert teke vare på, og kreativiteten får ein viktigare plass enn kalkylen. Det finst inga oppskrift.

For denne lyttaren demonstrerer (sjølvsagt) Kulla dette poenget meir effektivt enn noko eg kan skrive om albumet. Hjelmeland er ikkje berre fri i omgangen med klassiske popgrep i viltre, uimotståelege spor som «Hands Off» og «MyGirl», men også i den radikale overgangen frå «Brother» til «Born,» frå den globale understraumen i det første sporet til det lokale preget i det andre.

Med eit knips flyttar Hjelmeland seg frå det engelske til det norske, frå dansegolv til makaber sull på dialekt. Denne vekslinga, som på papiret kan verke dristig, fungerer som berre det på Kulla, som er fundamentalt fleirspråkleg i både verbal og musikalsk forstand. Avstandane mellom ulike idiom verkar kortare enn ein først trudde. Rundt kvar sving ventar det noko forfriskande og overrumplande, og heile tida kastar det du høyrer, nytt lys på det du nettopp har høyrt.

Dermed balanserer Kulla det direkte mot det ettertenksame, og fleire av tekstane orienterer seg mot ganske tunge tematikkar – Hjelmeland er ein av desse artistane som nærmar seg det som er vanskeleg, snarare enn å sky unna. Kva skulle elles vere poenget med kunsten?

Sin eigen sjef

Thea Hjelmeland har skrive og komponert alt vi høyrer på Kulla, og ho har produsert albumet saman med Jørgen Træen og Yngve Sætre. Fleire av låtane framfører ho på eiga hand. Nokre gonger henta ho inn Jenny Hval som medlyttar og rådgivar. Heile utgivinga osar av kreativ kontroll, ikkje minst fordi det er sjeldan ein ser ein artist styre alle aspekt ved sitt eige uttrykk med så sterk og stødig hand. Hjelmeland er sin eigen sjef og gir ut på eige selskap, med siste ordet knytt til innhald, utforming og innpakking. Portrettfotografiet på omslaget er – med tydelege ekko frå Björks vedvarande sjølvframstilling – smart, frekt og mørkt humoristisk.

Hadde eg hatt sjansen, skulle eg ha kasta meg på bussen til Førde – heimbyen til Hjelmeland. Denne fredagskvelden kjem ho nemleg dit med fullt band, for å spele på Larris Scene, etter å ha gjesta Vulkan Arena i Oslo torsdag. Det kan ikkje verte anna enn bra.

Øyvind Vågnes

Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.