DEN NATIONALE SCENE, LILLE SCENE

LUCY KIRKWOOD:

Våre barn

OMSETT AV JON STORM
REGI: MARIE BLOKHUS
SCENOGRAFI: JAN AAGE RUGAARD
KOSTYME: MARTHA IRENE FLÆSLAND

Somme tider, men altfor sjeldan, klaffar det: eit glitrande manus, ein fin regidebut, gode enkeltprestasjonar og flott samspel. I sum blir det ei teaterframsyning eg unner mange å få med seg.

Vi er på Englands austkyst i nær framtid, men bakteppet minner sterkt om Fukushima anno 2011. Eit jordskjelv med påfølgjande tsunami har ført til nedsmelting i eit kjernekraftverk. Store område er forureina av radioaktivt nedfall. I utkanten av området, i eit lite hus ved stranda, bur dei pensjonerte kjernefysikarane Hazel (Marianne Nielsen) og Robin (Jon Ketil Johnsen). Ulykka er så fersk at det rår ein slags unntakstilstand, der den elektriske straumen kjem og går, vatnet er udrikkeleg og matforsyninga usikker.

Uventa kjem ekskollega Rose (Iren Reppen) på vitjing. Ho arbeidde i lag med Hazel og Robin på kraftverket for over tretti år sidan, og dei har ikkje sett kvarandre sidan. Eller…?

Trekantdrama

Dette kammerspelet ser lenge ut til å vere eit tradisjonelt trekantdrama. Rose har hatt eit forhold til Robin før han fekk barn og gifta seg med Hazel. Men kanskje har det skjedd noko seinare òg. Rose verkar merkeleg kjend i eit kjøken ho visstnok aldri har vore i før. Alle tre har løyndommar, og samspelet mellom den nevrotiske Hazel, den tilsynelatande optimistiske Robin og den litt gåtefulle Rose får stadig nye omdreiingar.

Intrigen i seg sjølv er spennande, men Lucy Kirkwood har i tillegg utstyrt personane sine med eit batteri av sterke, intelligente replikkar som kan bringe den mest humørlause i kne. Især når Hazel blir driven opp i dei største aggressive høgder, formeleg renn onelinerane ut av henne. Og Jon Storm har sytt for at dei får råkande uttrykk på norsk.

Men så er det at Rose må fortelje kvifor ho har komme. Då endrar stykket karakter, det tek inn sentrale sider ved den utrygge verda vi lever i, og blir eit drama på liv og død og eit eksistensielt spørsmål om kva personleg ansvar vi er villige til å ta for at den truga kloden vår ikkje skal gå under, men vere leveleg også for «våre barn». Suverent koplar dramatikaren det intime og djupt personlege med det allmenne og kollektive og lèt det eine verknadsfullt kaste lys over det andre.

Profesjonelt grep

Det skal godt gjerast å øydeleggje eit slikt utgangspunkt som Lucy Kirkwood har gitt teateret, Og regidebutanten Marie Blokhus, med fleire års røynsle frå teaterscenen, viser seg å ha eit profesjonelt grep om materialet.

Med seg har ho fått ein skodespelartrio som vel aldri har spelt saman før, alle tre, men som her opptrer som om dei aldri hadde gjort noko anna. Nevrotiske og kjenslevare kvinneskikkelsar er ein slags Marianne Nielsen-spesial, og Hazel turnerer ho så det er ein fryd. Jon Ketil Johnsen har snart tretti år bak seg på Den Nationale Scene, men eg kan ikkje hugse å ha sett han betre enn i denne rolla. Han lèt oss ane djupner i den livsglade Robin. Iren Reppen gjestar teateret for første gong, men glir rett inn i ensemblet og spelet og teiknar ei Rose som rett nok kan verke gåtefull, men som har fleire lag i personlegdommen.

JAN H. LANDRO

Jan H. Landro er journalist og forfattar og fast skribent
i Dag og Tid.