Kampen mot (sjølv)hatet
Kjersti Elvik står for ei god framføring av ein ujamn monologtekst.
Kjersti Elvik beherskar monologforma godt.
Foto: Den Nationale Scene
Den Nationale Scene, Lille Scene
Berit Hedemann:
Bjørnejegerskens
bekjennelser
Regi: Victoria Meirik
Scenografi: Kristin Bengtson
Kostyme: Lise Søraune
Etter å ha opplevd tiår utan å lukkast i kjærleiken har byråkraten Birgit Bergemoen trekt seg tilbake til barndommens gard. Ufikst kledd og med tollekniv i beltet går ho kring og reflekterer over fortida, eigne val og nederlag, medan ho freistar byggje eit tempel til kjærleiken.
Berit Hedemanns noko ujamne tekst lyftar fram mange ulike tema, der litt færre kunne vore ein fordel. Under ligg både kvinnesak og erotisk lengt, men til sjuande og sist er det like mykje tale om eit sjølvoppgjer. Har ho svikta, både som mor, kjærast og dotter? Men kanskje vinn ho fram til den nødvendige sjølvinnsikta til slutt?
Stundom blir for mykje sagt, og overtydeleg. At lysbruken også skal «hjelpe» oss til å skjøne det vi fint er i stand til å skjøne utan slik hjelp, gjer ikkje saka betre. Men det er mykje i Birgits refleksjonar og røynsler som kjennest råkande og truleg treffer mange av oss.
Med stor scenisk tryggleik portretterer Kjersti Elvik denne kvinna, og ho syner at monologen er ein sjanger ho beherskar. I stadig rørsle kringom på scena gir ho driv og energi til framsyninga.
Jan H. Landro
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Den Nationale Scene, Lille Scene
Berit Hedemann:
Bjørnejegerskens
bekjennelser
Regi: Victoria Meirik
Scenografi: Kristin Bengtson
Kostyme: Lise Søraune
Etter å ha opplevd tiår utan å lukkast i kjærleiken har byråkraten Birgit Bergemoen trekt seg tilbake til barndommens gard. Ufikst kledd og med tollekniv i beltet går ho kring og reflekterer over fortida, eigne val og nederlag, medan ho freistar byggje eit tempel til kjærleiken.
Berit Hedemanns noko ujamne tekst lyftar fram mange ulike tema, der litt færre kunne vore ein fordel. Under ligg både kvinnesak og erotisk lengt, men til sjuande og sist er det like mykje tale om eit sjølvoppgjer. Har ho svikta, både som mor, kjærast og dotter? Men kanskje vinn ho fram til den nødvendige sjølvinnsikta til slutt?
Stundom blir for mykje sagt, og overtydeleg. At lysbruken også skal «hjelpe» oss til å skjøne det vi fint er i stand til å skjøne utan slik hjelp, gjer ikkje saka betre. Men det er mykje i Birgits refleksjonar og røynsler som kjennest råkande og truleg treffer mange av oss.
Med stor scenisk tryggleik portretterer Kjersti Elvik denne kvinna, og ho syner at monologen er ein sjanger ho beherskar. I stadig rørsle kringom på scena gir ho driv og energi til framsyninga.
Jan H. Landro
Fleire artiklar
Marianne Nielsen i hovudrolla som Winnie. Gerald Pettersen spelar Willie.
Foto: Sebastian Dalseide
Beckett-klassikar av godt merke
Glade dager byr på ein strålande skodespelarprestasjon av Marianne Nielsen.
Ingrid Storholmen har teke utgangspunkt i eit stort datamateriale om folkehelsa i Nord-Trøndelag.
Foto: Merete Haseth
Våren over mannalivet
Ingrid Storholmen gjer tørre helsedata om til levande liv i Bloddråpetall.
Takumi (Hitoshi Omika) og dottera Hana (Ryo Nishikawa) lever eit roleg liv på bygda, som no kan få ein «glampingplass».
Foto: Another World Entertainment
Djevelen i detaljane
By mot land er eit sentralt tema i endå ein framifrå film av Ryusuke Hamaguchi.
Finaste finnbiffen med grøne erter, potet og tyting.
Foto: Dagfinn Nordbø
Finaste finnbiffen
«Seier eg at eg skal invitere på finnbiff, blir folk berre glade. Dei veit at dei skal få smake noko av det beste landet vårt har å by på av ingrediensar, med reinkjøt som helten.»
KrF-leiar Dag Inge Ulstein får ikkje Stortinget med seg på å endre retningslinjene for kjønnsundervisning i skulen.
Thomas Fure / NTB
Utfordrar kjønnsundervisninga
Norske skulebøker kan gjere elevar usikre på kva kjønn dei har, meiner KrF-leiar Dag Inge Ulstein.